Recensie: Bluebird, bluebird RECENSIE

Recensie: Bluebird, bluebird – Attica Locke

In Bluebird, bluebird volg je het verhaal van een donkere Ranger in Texas. In het plaatsje Lark zijn in korte tijd twee lichamen gevonden. Dat van een donkere man en van een blank meisje. In eerste instantie lijken de twee lichamen weinig met elkaar te maken te hebben, maar wanneer Ranger Darren dieper onderzoek doet in Lark komt hij er al snel achter dat de rassenhaat in dit deel van de wereld nog op het hoogtepunt is.

Attica Locke heeft met Bluebird, bluebird een verhaal geschreven over rassenhaat waarvan je in eerste instantie bijna niet kunt geloven dat dit nog steeds zo bestaat. Het is best heftig wanneer je je realiseert dat verhalen als dit aan de orde van de dag zijn in sommige delen van de wereld. De politie lost namelijk liever de moord op een blank meisje op dan de moord op een zwarte man. 

Ik vond het aanvankelijk best lastig om in dit verhaal te komen. In het begin van het boeken worden er veel namen van karakters geïntroduceerd en je weet dan nog niet precies welke namen van belang zullen zijn. Ook lees je in sommige hoofdstukken direct een nieuwe naam en kom je er pas halverwege achter wie deze persoon is en wat de relatie van de persoon is tot het verhaal. Deze vele namen zorgden er mede voor dat ik het verhaal lastig vond om in te komen. Pas halverwege het boek werd ik echt gegrepen door het verhaal en wilde ik blijven lezen.

Wat ik mooi vind aan Bluebird, bluebird is dat Attica Locke ervoor heeft gekozen om het boek te schrijven vanuit het perspectief van de donkere Ranger Darren. Hierdoor maak je enorm veel ongemakkelijke momenten mee met blanke mannen en voel je een bepaalde plaatsvervangende schaamte wanneer de blanke mannen onhandige opmerkingen maken. 

Concluderend heeft Attica Locke met Bluebird, bluebird een verhaal geschreven over de schrijnende situatie die zich nog steeds voordoet over het rassenverschil. Een verhaal dat naarmate je verder in het boek komt, steeds spannender wordt en waardoor je uiteindelijk zult worden gegrepen. Plaatsvervangende schaamte zul je zeker gaan voelen voor de blanke mannen die steeds maar weer zorgen voor onhandige situaties en onhandige opmerkingen. 

Recensie: Bluebird, bluebird – Attica Locke