Recensie: De Achtste Dag RECENSIE

Recensie: De Achtste Dag – Annemarie Haverkamp

Ergens op een dijk op de grens met Duitsland woont Egbert. Na het overlijden van zijn vrouw valt de zorg van hun gehandicapte zoon, Adam, compleet op zijn schouders. Als Egbert hoort dat hij ook ongeneeslijk ziek is valt hij in een zwart gat. Hij neemt nog één laatste opdracht aan, een houten trap, en geeft zichzelf hiermee 8 dagen om een beslissing te nemen over het lot van hem en zijn zoon.

Ruw, zo voelt De Achtste Dag van Annemarie Haverkamp. Ze zet hiermee meteen de sfeer voor de rest van het boek. Je kruipt zo de huid in van onze hoofdpersoon, Egbert, een timmerman met een gezonde dosis trots voor zijn, naar eigen zeggen, stervend ambacht. Toch, ondanks de bijna boerse opbouw van dit verhaal zit er een tederheid in die je niet kan ontgaan. De liefde voor zijn zoon, de tweestrijd die gaat tot op het bot en de hunkering naar zijn overleden vrouw. De details die genoemd worden zijn intiem en soms zelfs bijna te veel informatie. Maar juist hierdoor komt er een diepte in dit verhaal, dat zich echt strekt over maar acht dagen.

De Achtste Dag wisselt haar vertelling af met herinneringen die Egbert heeft van zijn vrouw Emma. Liefkozend noemt ze hem 'Spreeuw' en elke keer dat je haar leven voorbij ziet komen voelt het alsof je in een warm bad stapt en je Emma door die roze bril ziet die Egbert nooit echt heeft afgezet. Een schril contrast met het harde en koude leven op de dijk, waar de winter onderweg is. Toch is dit warme bad doorweven met een pijn die door je ziel snijdt. Je voelt het gemis van haar stilgevallen voeten tot haar dansende haar. Haverkamp schrijft haar toch met een hapering, de zucht naar leven verdwijnt met de herinneringen die zich steeds minder vaak bij Egbert voordoen.

Ook de lijdensweg die Egbert aflegt wordt niet door Haverkamp onder stoelen of banken gestoken. Naar het einde van De Achtste Dag voel je de waanzin die steeds meer de kop op steekt. Op een gegeven moment voel je je meegetrokken in de draaikolk van emoties die zich afspelen in het hoofd van Egbert. Is de laatste pagina dan ook het daadwerkelijke einde? Dat is natuurlijk de vraag, maar het is niet moeilijk zelf verder te denken na die laatste woorden. De climax die Haverkamp opbouwt wordt desondanks toch net iets te onbevredigend afgesloten.

Dit is geen roman die je oppakt en makkelijk weglegt. Als je eenmaal het eerste hoofdstuk hebt afgesloten wil je door tot je weet hoe dit afloopt. Pas op dat je niet wordt opgezogen door de martelgang van Egbert of je medelijden met Adam. Door alle pijn heen schijnt De Achtste Dag dwars door die donkere wolken met een boodschap vol hoop waar geen ziekte of gemis omheen kan.

Recensie: De Achtste Dag – Annemarie Haverkamp