Recensie: De beesten van Grimhart RECENSIE

Recensie: De beesten van Grimhart – Kieran Larwood

Als de verkenners terugkeren bij de burcht van Donkerhol met de boodschap dat de Goroms eraan komen en stukje voor stukje het woud aan het vernietigen zijn met hun grote machines, slaat de paniek toe bij de bewoners van Donkerhol. Het enige wapen dat hen kan helpen de Goroms te verslaan, is de Zielschutter, een boog in het bezit van Podkins oom Hennick, het norse stamhoofd van Musmolen. Podkin, Paz en Poek besluiten samen met een paar medebewoners van Donkerhol een poging te wagen en af te reizen naar hun oom om hem te vragen of zij dit wapen mogen gebruiken. Onderweg blijkt het echter al snel dat niet al hun reisgenoten hetzelfde doel voor ogen hebben en Podkin, Paz en Poek dwalen af van hun vrienden..

De beesten van Grimhart is het derde en laatste deel in de trilogie over Podkin Eenoor en daarmee ook direct het spannendste verhaal tot nu toe. Waar Kieran Larwood in voorgaande delen de plank lichtjes mis sloeg met net iets te langdradige teksten, weet hij zijn woorden in De beesten van Grimhart perfect te doseren zodat er geen woord teveel staat.

De personages, de konijnen Podkin, Paz en Poek, zijn nog redelijk jong en daardoor is het voor kinderen gemakkelijk om een connectie te voelen met de personages in het verhaal. Al gauw leef je mee met de konijntjes en zie je de wonderlijke wereld die Kieran Larwood heeft gecreëerd vanuit de ogen van Podkin, Paz of Poek.

Hoewel de spanning zich in De beesten van Grimhart regelmatig opbouwt en tot een climax komt, zijn er ook rustpunten in het boek gebracht doormiddel van een terugblik naar de kamer waar verteller Wulf zijn publiek het verhaal van Podkin, Paz en Poek vertelt. Die rustpunten zorgen ervoor dat de jonge lezer ook even terug wordt getrokken uit het spannende verhaal waardoor het verhaal niet té eng wordt, maar goed te behappen blijft. Na een korte pauze en een update over de gang van zaken rondom de verteller van het verhaal, duiken we terug in de wereld van Podkin, Paz en Poek, waar de spanning zich direct weer herpakt en het verhaal zich verder ontvouwt.

De schrijfstijl van Kieran Larwood is ontzettend prettig en leest vlot weg, het boek is opgebouwd uit korte, vloeiende zinnen en toegankelijk woordgebruik. De dialogen in De beesten van Grimhart zijn vaak kort en bondig, maar ze zijn wel realistisch geschreven en geven het beeld van een echt gesprek dat gevoerd wordt, alsof je naar een film aan het kijken bent, in plaats van een boek aan het lezen.

Hier en daar is een prachtige, grote illustratie toegevoegd die een beeld geven bij de omschreven gebeurtenissen en personages in het verhaal. Door het gebruik van deze illustraties door het verhaal heen, kan de lezer zich gemakkelijk een beeld vormen over de wezens die voorkomen in De beesten van Grimhart, wanneer de tekst daarin net niet duidelijk genoeg is geweest. Al heb ik daar eigenlijk geen last van gehad. De illustraties bevestigden eerder mijn idee van de omschrijvingen die Kieran Larwood geeft over de wezentjes die Podkin, Paz en Poek tegenkomen op hun reis door het Grimhartwoud.

De beesten van Grimhart is een redelijk op zichzelf staand verhaal, maar het is aan te raden om toch even de eerste twee delen van de trilogie vooraf te lezen, omdat dat een duidelijker beeld oproept van wat er gebeurd is voordat Podkin, Paz en Poek zijn aangekomen in Donkerhol. Er wordt zo nu en dan verwezen naar gebeurtenissen in voorgaande delen van de trilogie en op die manier kun je de verwijzingen – en daarmee het nieuwe verhaal – beter begrijpen.

De beesten van Grimhart is een enorm vermakelijk boek voor zowel jong als oud. Laat je meevoeren op een reis door een grenzeloze fantasiewereld met dit prachtige verhaal.

Recensie: De beesten van Grimhart – Kieran Larwood