Recensie: Weersta me RECENSIE

Recensie: Weersta me – Tahereh Mafi

Weersta me is het vijfde deel van de Touching Juliette-serie van Tahereh Mafi. Het eerste hoofdstuk overlapt een beetje met het laatste hoofdstuk van Heel me, maar is vanuit het perspectief van Kenji geschreven. Als je Schaduw me, de novelle over Kenji hebt gelezen, zal het eerste hoofdstuk je ook bekend voorkomen. Misschien een beetje jammer, maar wel noodzakelijk om te begrijpen wat er is gebeurd als je deel 4,5 niet kent (advies: lees dat eerst even snel).

Met Heel me is Tahereh Mafi met de serie een nieuwe weg ingeslagen. In de eerste drie delen ging het om de gebeurtenissen in Sector 45 en om de macht die Juliette greep, vanaf Heel me wordt de wereld in de serie groter dan Sector 45 en krijg je inzicht in wat er in het verleden is gebeurd. Je kan het jammer vinden, dat de sfeer en actie van de eerste drie delen is losgelaten. Je kan de nieuwe delen ook als een verrijking van de serie zien die niet meer van hetzelfde bieden, maar juist verdiepingen en verklaringen geven. Het is zó interessant en hartverscheurend tegelijk om te lezen wat er met Juliette is gebeurd toen ze een klein meisje was en Ella heette en waar haar zus Emmaline is gebleven. De onthulling aan het eind van deel 4, dat Juliette en Emmaline dochters zijn van Evie Sommers, de opperbevelhebber van Oceanië, was natuurlijk verrassend en gaf Mafi de ruimte voor nieuwe ontwikkelingen.

Met Weersta me krijgt de serie (nog) meer sciencefiction trekjes. Mafi verkent de kracht van het geheugen. Op de cover staat niet voor niets ‘Ze willen dat ik alles vergeet’ doorgehaald en daaronder ‘Ik zal het me altijd herinneren’. Tahereh Mafi beschrijft in detail hoe Het Herstel hier mee heeft gemanipuleerd. ‘Ik dacht dat ik mijn dromen misschien aanzag voor herinneringen. Sterker nog, die herinneringen kwamen zo langzaam dat ik een tijd lang geloofde dat ik hallucineerde.’ (Nazeera)

Kenji-fans zullen extra blij zijn met Weersta me. Het boek is niet alleen vanuit het perspectief van Juliette en Warner geschreven, maar ook vanuit Kenji. Grote delen ook, zeker in het begin. Kenji is de enige van de drie die dan nog in actie is en weet wat er aan de hand is. Juliette en Warner halen in het begin vooral herinneringen op, later verschuift het perspectief van Juliette naar Ella. Dat is even wennen eerlijk gezegd, maar zeker niet onlogisch. Adam en James komen vooral in het begin voor, maar Adam volhardt in zijn houding van het eind van het vorige boek en wil zich niet meer bezighouden met de nieuwe wereldorde. Wel maken we kennis met nieuwe personen en heeft vooral Nazeera, waar Kenji een crush op heeft (‘Ze zal niet bij me blijven, maar klimt wel op mijn schoot en zoent me regelrecht de vergetelheid in’), een belangrijke rol.

Met Weersta me laat Mafi weer zien ontzettend mooi te kunnen schrijven en een andere wereld tot in detail op te bouwen. Dit is echt wel de kracht van de serie. Strakke zinnen, ieder woord klopt en is raak. Zeker nu ze de boeken vanuit de verschillende hoofdpersonen schrijft, heeft iedereen een duidelijke eigen stem.

De cover lijkt op die van Heel me, met het groene oog, maar voelt nog wat ijziger. Het oog, de groene ogen, komen meer dan eens voor in het boek. Al als Juliette nog een klein meisje is, stellen ze haar gerust, ‘Er is iets aan zijn ogen …, iets wat me een veilig gevoel geeft.’

Het was lang wachten op Weersta me, je hebt het boek snel uit maar het was het wachten zeker waard. Nog een jaar en dan komt in 2020 het zesde deel uit en is de serie afgelopen. Hoe gaat Mafi een en ander afronden en hoe loopt het af voor Ella, Warner en Kenji …?

Recensie: Weersta me – Tahereh Mafi