Recensie: Het licht van Lorelei RECENSIE

Recensie: Het licht van Lorelei – Jen Minkman

Het licht van Lorelei levert gelijk al een feest van herkenning op. Auteur Jen Minkman laat het verhaal namelijk afspelen op Terschelling, één van onze Waddeneilanden. Omdat de Waddeneilanden toch een bijzonder stukje Nederland is, maakt dit het verhaal gelijk toegankelijk en roept het bepaalde nostalgische gevoelens op. Want veel Nederlanders hebben toch al eens een bezoek gebracht aan één van de eilanden.

Op Terschelling wonen twee bevolkingsgroepen: De Angelen, die alles hebben, zoals elektriciteit en diverse soorten moderne apparatuur en de Skylgers, die in feite onderdrukt worden door de Angelen en juist geen toegang hebben tot elektriciteiten. Beide groepen worden bedreigt door de Sirenen, die de zielen van mensen eten. Maar zijn deze Sirenen daadwerkelijk zo bedreigend? Jen Minkman volgt in haar nieuwste boek drie jonge vrouwelijke personages: Enna, Aska en Melinda, die elk hun eigen weg zoeken in dit harde bestaan en proberen om zichzelf te bevrijden uit de klauwen van de Angelse burgemeester Alva. In dit gevecht komen ze elkaar tegen en ontdekken samen de afschuwelijke geheimen die hun leven voorgoed veranderd.

Jen Minkman combineert in haar nieuwste boek realistische en herkenbare aspecten met fantastische elementen. Aan de ene kant levert dit veel herkenning op door bijvoorbeeld de plek waar Het licht van Lorelei afspeelt. Ook herkenbare thema’s als het verschil tussen arm en rijk, tussen man en vrouw en de macht van hooggeplaatste personen zijn zaken waar we dagelijks mee te maken krijgen. Aan de andere kant is het boek ook een bron van verwondering. Er zijn namelijk nog niet veel verhalen geschreven over sirenen en de boeken die geschreven zijn, hebben vaak het verhaal van Ariël de kleine zeemeermin als inspiratiebron. Jen Minkman slaat hier een andere weg in en geeft de zeemeermensen een gevaarlijk tintje mee. Het gehele boek door blijf je je als lezer afvragen of de sirenen goed of slecht zijn. En eerlijk gezegd is het antwoord nog niet zo eenduidig…

Het licht van Lorelei is opgedeeld in drie stukken, waarin elk deel een ander personage de hoofdrol heeft. Vooral in de overgang van het gedeelte over Enna naar het gedeelte over Aska is dit nogal wennen. Je hebt je namelijk in het eerste gedeelte van het boek je helemaal kunnen inleveren in de wereld zoals Aska die beleeft, en dan wordt er vervolgens een personage geïntroduceerd, die op het eerste gezicht geen relatie met Aska lijkt te hebben. Dit zorgt ervoor dat je even in het verhaal van Aska moet komen. Later in het boek worden de onderlinge verbanden en waarom er voor deze opzet gekozen is. De keuze voor Enna, Aska en Melinda als hoofdpersonages is begrijpelijk; het zijn alle drie sterke jonge vrouwen, die elk hun eigen pad zoeken om zich te bevrijden van  hun huidige leven. Juist hun zoektocht brengt deze vrouwen bij elkaar om uiteindelijk hun krachten te bundelen. Juist de vechtlust en moed die hiermee gepaard gaat met de wil om tegen de macht van hooggeplaatste personen in te gaan, kan menig lezer alleen maar aanspreken. Wel moet gezegd worden dat het einde van het boek wat geforceerd aanvoelt, door alle hoofdpersonages in een relatie te laten eindigen. Dit had voor een goed einde van Het licht van Lorelei niet per se gehoeven. Wel mooi dat er niet alleen gekozen is voor heteroseksuele relaties.

Het licht van Lorelei betekent kwalitatief goed en interessant leesvoer in het Nederlandstalige fantasy genre. Jen Minkman geeft met haar nieuwste boek een originele kijk op de al bestaande verhalen over zeemeermensen. En wat het boek extra prettig leesbaar maakt, is dat het verhaal zich afspeelt op een herkenbare plek, namelijk Terschelling.

Recensie: Het licht van Lorelei – Jen Minkman