Recensie: Misleiding RECENSIE

Recensie: Misleiding – Maria Adolfsson

Na Oistra, het oesterevenement van de Doggerse Eilanden, worden inspecteur Karen Eiken Hornby met een flinke kater wakker in een hotelkamer. De gezellige avond ging gepaard met veel wijn en oesters en tot haar schrik merkt ze dat ze het bed deelt met haar chef. De herinneringen van de avond ervoor komen langzaam terug en vol spijt sluipt ze de hotelkamer uit, pakt haar auto en rijdt terug naar huis om daar haar roes verder uit te slapen. 's Middags blijkt dat ze een aantal oproepen van het politiebureau heeft gemist en als ze terugbelt, blijkt dat Susanne, de vrouw van haar chef, vermoord is. Karen krijgt leiding over het onderzoek en haar eerste taak is om haar chef aan te spreken op zijn alibi...

Misleiding komt erg traag op gang en de auteur houdt deze schrijfstijl een flinke tijd aan. Er gebeurt, zeker in de eerste helft van het boek, vrij weinig. We onthalen de personages hartelijk, maar een echte band met ze blijft achter. De karakters blijven afstandelijk en komen nergens echt tot leven. De nieuwsgierigheid naar de reden hierachter ontspruit, omdat er totaal geen heldere verklaring voor is. De drempel van het eerste gedeelte van het boek had aanzienlijk verlaagd kunnen worden door binding met de personages te creëren. 

Toch weet Maria Adolfsson juist met deze schrijfstijl de fictieve wereld van Misleiding tot leven te brengen. De Doggerse Eilanden zijn verzonnen, maar door het gedetailleerde taalgebruik wordt er een realistisch beeld geschetst. De hechtheid van eilandbewoners en de manieren om op het eiland te geraken zijn bijvoorbeeld natuurgetrouwe details waardoor het lastig te erkennen is dat Doggerland helemaal niet bestaat. Hoewel dit een knappe zet van de auteur is, heeft het niet alleen maar voordelen. De vele details onderbreken de spanningsboog en zorgen ervoor dat er weinig vaart in het verhaal zit. Doordat de spanningsboog al slechts in beperkte mate aanwezig is, werken de vele details afstompend. 

De meeste hoofdstukken zijn geschreven vanuit het perspectief van Karen, maar ze worden afgewisseld door flashbacks naar het verleden. In deze flashbacks komen namen van personages voorbij die de lezer voorhands weinig zeggen, maar wel nieuwsgierigheid opwekken. Passief wordt de link met het heden bekend gemaakt. De auteur weet de slepende spanningsboog nergens naar een hoogtepunt te brengen, maar wel geeft ze haar lezers een mooie verrassing. Zelfs de geharde speurders onder ons zullen moeten toegeven dat bepaalde dingen in haar verhaal zeker niet meteen te doorzien zijn. 

Misleiding is zeker geen slecht boek. De lange en vele introducties zijn echter overduidelijke kenmerken die aantonen dat dit een begin van een serie is. De fijne vertelwijze nodigt uit tot het lezen van het volgende deel. Laten we alleen hopen dat Adolfsson iets meer actie in haar tweede deel brengt.

Recensie: Misleiding – Maria Adolfsson