Recensie: Hotel Lonely Hearts RECENSIE

Recensie: Hotel Lonely Hearts – Heather O’Neill

Het is de vooravond van de Grote Depressie in Montreal. Twee baby’s worden zonder pardon achtergelaten en gered van een wisse dood. Rose blijkt een uitzonderlijk talent te bezitten voor dans en komedie. Pierrot is een meester op de piano. Ze groeien samen op en naar elkaar toe in het weeshuis en dromen van een theatershow als geen ander die ze samen zullen maken. Als tiener worden ze onverwacht van elkaar gescheiden en zonder elkaar zakken ze de armoede in. Na jaren ploeteren vinden ze elkaar weer, en hun droom kan eindelijk werkelijkheid worden.

Een sterke maag heb je zeker nodig voor Hotel Lonely Hearts. Heather O’Neill windt er namelijk geen doekjes om. Meteen op de eerste pagina word je het verhaal op een verschrikkelijke manier ingezogen, door de verkrachting van een twaalfjarig meisje. Het hele boek blijft deze toon aanhouden. Ondanks O’Neills manier van schrijven, een prachtige en vloeiende stijl waar haar poëtische achtergrond zeker in naar voren komt, is alles heel grafisch. Fijn als je hiervan houdt, minder fijn als je een beelddenker bent. Je kunt er niet omheen, zoveel gruwelijkheden in deze stad. Van de hoertjes in de armste wijk, tot de maffiabaas in zijn kantoor, alles voelt kil, zoals de winters in Canada zelf. De eerste keer dat je echt warmte voelt is als Rose en Pierrot zich realiseren wat ze voor elkaar betekenen. Zoals O’Neill zelf aangeeft, zo legden ze hun huwelijksgeloften af, midden in de sneeuw.

430 pagina’s lang weet O’Neill te boeien. En hoewel je Hotel Lonely Hearts niet in één keer uit zult lezen, toch blijft het door je hoofd spoken. Het weet je te pakken, en wat je ook aan het doen bent, je vraagt je af wat Pierrot en Rose op dat moment aan het doen zijn. Telkens steel je weer een pagina, nog één minuut door, toch nog even het hoofdstuk uitlezen. Het kenmerkt wat voor invloed O’Neill op je heeft. Je kunt niet anders dan aan Hotel Lonely Hearts denken.

Het einde komt dan ook bijna als een soort opluchting. Je weet dat het voorbij is en dat je weer je eigen leven in mag duiken. Toch blijft er een gat achter, ter grote van twee weeskinderen met natuurtalenten. En hoewel het misschien niet zo afloopt als je graag had gehoopt, of gedacht, het is een bevredigend einde van twee uitzonderlijke levens die op elkaar inhaakten in de meest onwaarschijnlijke tijd. Hotel Lonely Hearts gaat over niets minder dan liefde, en welke offers we daarvoor willen maken. En misschien ook over wat we elkaar te bieden hebben, in de hoogtepunten van ons leven, maar ook in de dieptepunten. Want wie zou niet alles overhebben voor die ene persoon waar we zeker weten oud mee worden.

Recensie: Hotel Lonely Hearts – Heather O’Neill