Recensie: Laatste adem RECENSIE

Recensie: Laatste adem – Robert Bryndza

Laatste adem gaat verder waar Donker water is geëindigd en is alweer het vierde deel in de reeks met detective Erika Foster. Meer nog dan de andere delen kun je dit vervolgdeel beter lezen nadat je eerst de voorgaande delen hebt verslonden. Sterker nog: het is zelfs een lichte must, omdat dit boek regelmatig terugblikt op situaties uit andere delen. Zonder hier weet van te hebben, geeft deze informatie totaal geen invulling.

In Donker water werd Erika een promotie geweigerd en uit protest nam ze ontslag. Hierdoor is ze niet meer werkzaam als detective en vult ze haar dagen met administratief werk op een politiebureau in een ander district. Als haar vriendje, haar voormalige (werkgerelateerde) partner Peterson, bericht krijgt dat er een lijk is gevonden, kan Erika haar nieuwsgierigheid niet verdringen en ze besluit hem te vergezellen naar de plaats delict. Er is een lijk gemeld van een jonge vrouw in een vuilcontainer. De jongen die het lijk bij de politie meldde, zit iets verderop in een auto te wachten tot de politie tijd voor hem heeft. Na een verhit gesprek met haar rivaal, die háár promotie afpakte, loopt Erika boos weg en ziet de jongen in de auto zitten. Ze grijpt haar kans... 

En hier zorgt de auteur ervoor dat de vraagtekens direct binnenstromen. Want... Verpest Robert Bryndza hiermee niet meteen wat hij in het vorige boek met veel moeite heeft gecreëerd? In Het Meisje in het IJs, het eerste deel van de reeks, leren we Erika kennen als een getraumatiseerde detective die haar eigenwijsheid nogal eens in de weg laat staan en nauwelijks moralen blijkt te hebben. Langzaam maar zeker laat de auteur het personage in zijn boeken groeien en in Donker water transformeerde de detective tot iemand die sympathie opwekt. Haar harde en lelijke masker viel eindelijk af...  Om vervolgens in Laatste adem meteen weer terug te vallen op haar grootste minpunt... Bryndza, wat doe je ons toch aan?!

Met deze zet wordt er argwaan opgewekt. Zou het voorgaande deel evenaart worden of zakt het niveau terug naar de eerste boeken van de reeks? Het lijkt erop dat Bryndza een spelletje met zijn lezers speelt, want Erika's gedrag wordt vrij snel getemperd. Sterker nog: er komen een aantal situaties uit vorige boeken voorbij waardoor Erika zelf beseft wat voor naar mens ze toentertijd was! Op een zakelijk en fatsoenlijke manier krijgt ze haar baan als detective weer terug en een nare gebeurtenis zorgt ervoor dat ze leiding van het onderzoekt krijgt. Ze mag zelf haar team samenstellen en het dreamteam van Foster, Moss en Peterson is weer compleet. Oude vriendschappen worden aangehaald en benadrukken de gevoelige kant van Erika.

Er zit flink wat snelheid in het verhaal, maar dit gaat nergens ten koste van de spanning. De sfeer die met de proloog wordt gezet, wordt het gehele boek aangehouden. Zelfs humor en de persoonlijke kwesties vlakken dit niet af. De auteur geeft zijn lezers vrij snel de identiteit van de moordenaar, maar de spanning blijft aanwezig doordat het team dit nog niet weet en wij dus vanaf de eerste rang het kat- en muisspel mee mogen beleven. Social media speelt een grote rol in dit boek en geeft besef aan het feit dat alles wat je op internet zet, bekend kan worden voor iedereen. Dit geeft het verhaal ook nog eens een dosis huiveringwekkend realisme.

Laatste Adem is wederom een topper in de reeks. Hierdoor worden de verwachtingen naar het volgende boek erg groot en de hoop is dat hij zijn stijgende lijn zal behouden. Vooralsnog doet de auteur zijn werk goed en wordt de serie per boek beter. 

Recensie: Laatste adem – Robert Bryndza