Recensie: De grens RECENSIE

Recensie: De grens – Don Winslow 

Don Winslow raakt de juiste snaar als hij in zijn voorwoord vertelt waarom hij dit boek wilde schrijven. Wat voor effect het op zijn leven heeft gehad en waarom hij het zo belangrijk vindt om zijn verhaal te vertellen. Direct na zijn voorwoord leren we Art Keller op een bijzondere doch pakkende manier kennen. Zijn levensdoel is het bestrijden van de 'war on drugs'. Hij heeft al talloze verliezen geleden, maar hij weet niet van opgeven. Zijn verleden achtervolgt hem en lijkt hem kapot te kunnen maken, maar hij blijft hardnekkig voor zijn doel strijden. Zal het hem lukken om deze, al 50 jaar durende oorlog, tot een halt te brengen?

Om meteen maar met de deur in huis te vallen: De Grens is geen ontspannend boek. De klepper bevat ruim 750 pagina's die voorzien zijn van kleine letters en veelal geweld omschrijven. Winslow benoemt een hoop personages die elk een eigen verhaallijn hebben en dit kan een overweldigend effect hebben. De verhaallijnen vertellen elk hun aandeel in de bizarre 'war on drugs' en vormen een compleet geheel. Sommige stukken zijn wat lastig verteerbaar, terwijl andere stukken voor meer ontspanning zorgen. Toch heeft het boek geen letter te veel.

De personages zijn lijvig en vertellen elk hun eigen verhaal. Het verhaal dat een oorzaak of gevolg is van de gewelddadige drugswereld. We maken kennis met kartelleiders en hun familie, (corrupte) agenten, loopjongens, drugsverslaafden en meer. Het is lastig een favoriet personage te kiezen. De karaktereigenschappen zijn erg uitlopend, evenals hun doel in het verhaal. Een ding is duidelijk: ze zijn van vlees en bloed en worden hiermee ontzettend realistisch, wat helpt je in te kunnen leven in het verhaal.

De Grens beslaat vijf boeken, die elk onderverdeeld zijn in ongeveer vijf hoofdstukken. Een boek bevat gemiddeld honderdtwintig pagina's, een hoofdstuk ongeveer dertig. De hoofdstukken hebben elk te maken met het genoemde boek en de vijf boeken samen vormen een volledig verhaal dat erg goed in elkaar valt. Wederom blijkt hieruit dat het boek zeker niet teveel pagina's en/of letters heeft.

Het verhaal is hard en rauw, maar tegelijkertijd ontroerend en verrassend. Een voorbeeld van de verrassingen is dat de auteur feiten benoemt. Ze leiden niet af van het verhaal, maar worden moeiteloos in het verhaal verweven. Het is fijn dat er een boek op de markt is dat zo diep ingaat op dingen waar een gemiddelde Nederlander weinig over weet. Juist die feiten die in het fictieve verhaal zijn gebracht, zorgen dat die interesse tijdens het lezen blijft optreden. Je wordt als het ware per pagina een stukje wereldwijzer.

Hoewel De Grens het derde deel in een trilogie is, is het prima als standalone te lezen. De informatie is compleet en nergens wordt het gevoel gecreëerd dat je iets hebt gemist. Toch zorgt het boek ervoor dat je nieuwsgierig wordt naar voorgaande gebeurtenissen. Het is spijtig dat alleen het tweede en derde deel van de reeks vertaald zijn naar het Nederlands. Laten we hopen dat Harper Collins ook het eerste deel in vertaling uit zal brengen. Want eerlijk is eerlijk: een serie leest gewoon lekkerder weg in slechts één taal.

De Grens is een aanrader voor de lezer met interesse voor de drugswereld en de vele lijnen waarmee dit binding heeft. Voor gevoelige lezers zal de inhoud wellicht wat te heftig zijn. Winslow heeft het voor elkaar gekregen een boek te schrijven dat onder je huid gaat zitten en na het lezen nog een tijdje door je gedachten zal stromen. 

Recensie: De grens – Don Winslow