Recensie: Haast RECENSIE

Recensie: Haast – Rébecca Dautremer

Het verhaal begint met Haast, een deftig mannetje met een tal aan benen, dat op de vlucht is.
Haast heeft haast, want voor je het weet heeft Einde hem te pakken.
Onderweg ontmoet hij Berg. Berg is precies het tegenovergestelde van Haast. Zij blijft staan waar ze staat. Uit angst voor Einde. Omdat Berg niet opzij wil gaan neemt Haast haar op zijn rug en haast zich voort. Wel duizend jaar lang rent hij aan één stuk door.
Berg kijkt haar ogen uit. Wat voelt de zon en de wind fijn, wat is de aarde mooi.
Op een dag besluiten ze uit te rusten. Haast verwonderd zich over alles om hem heen, hij heeft eindelijk de rust en tijd om te genieten. Samen krijgen ze een zoon genaamd Nu. Nu heeft van beide wat en leert zijn ouders om in het Nu te leven.

Servant beschrijft treffend de trend van deze tijd. Het altijd maar haasten en doorrennen zonder om ons heen te kijken. Soms is het goed om te vertragen, om de tijd te nemen voor dingen, om in het nu te leven en je niet druk te maken over het einde. Wat dat betreft kunnen ouders heel wat van hun kinderen leren. Voor hun bestaat tijd niet. Het verhaal is prachtig opgetekend en leest makkelijk, maar door alle metaforen is het lastig te begrijpen voor jonge kinderen. Het boek is echter wel perfect om samen met een wat ouder kind (vanaf circa 9 jaar) te lezen. Vraag je kind of hij/zij weleens aan het einde denkt. Is er angst voor de dood? Vinden zij dat papa en/of mama ook altijd haast heeft? En zo ja, wat kunnen jullie er samen aan doen om te vertragen en meer genietmomenten in te bouwen? Hoe zouden zij Haast, Berg en Nu uitbeelden? Maak ieder een tekening en bepreek die met elkaar. Gebruikt het kind ook grijstonen of ziet hij/zij alles juist in kleur? Is Haast helemaal te zien of slechts een vlokje stof?

De kunstzinnige illustraties van Dautremer in Haast zijn net als het verhaal filosofisch van karakter, getekend op een sepia achtergrond in grijstonen, met hier en daar wat roodtinten. Ze doen hierdoor wat melancholisch aan wat bij het verhaal past maar het wel zwaar maakt. Einde ziet er angstaanjagend en overweldigend uit wat jonge kinderen kan afschrikken. Later in het boek wordt Einde wel zachter maar wat meer kleur en lichtvoetigheid had beter bij het einde van het verhaal gepast.

Haast is een prachtig boek om samen met een wat ouder kind, over te filosoferen.
Het nodigt uit tot mooie gesprekken en hopelijk tot een verandering in leefstijl. Ieder mens mag op zijn beurt weleens vertragen, maar blijf om je heen kijken, geniet van al dat moois en maak je niet druk om dingen die je zelf niet in de hand hebt.

Recensie: Haast – Rébecca Dautremer