Recensie: De laatste trein uit Ligurië RECENSIE

Recensie: De laatste trein uit Ligurië – Christine Dwyer Hickey

De laatste trein uit Ligurië is niet het eerste boek van Christine Dwyer Hickey, maar wel het eerste boek dat in het Nederlands is vertaald. Het verhaal is gebaseerd op haar eigen familiegeschiedenis. Het boek bevat drie verschillende verhaallijnen met als hoofdpersoon Edward, Bella en Anna en waarvan naarmate het boek vordert steeds meer duidelijk wordt of en hoe ze met elkaar verbonden zijn.

De belangrijkste en meest omvangrijke verhaallijn in De laatste trein uit Ligurië is die van Bella, een jonge vrouw uit Dublin die in 1933 naar Italië vertrekt om daar als gouvernante voor de dan 6-jarige Alec te gaan werken. Ze komt terecht in het Italië van Mussolini waar het fascisme in opkomst is. Hoewel de titel en tekst op de achterflap doen vermoeden dat het hoofdzakelijk gaat over het in veiligheid brengen van de Joodse Alec, beslaat dit maar een vrij klein deel van het boek en gaat een groot deel over de dagelijkse beslommeringen voor die tijd. Dit is op zichzelf al leuk om te lezen, maar het eerste deel van het boek voldoet daardoor niet helemaal aan de verwachting. Edward komt in het verhaal van Bella naar voren als de muziekleraar van Alec. Zijn eigen verhaallijn, die vrij kort is, geeft vooral een beeld van zijn achtergrond. Het verhaal van Anna speelt zich zo’n 60 jaar later af in 1995 in Dublin. Anna komt er bij toeval achter dat ze de achtergrond van haar, inmiddels demente en op sterven liggende, Nonna eigenlijk niet kent en gaat op zoek naar het verhaal achter haar oma.

Verschillende verhaallijnen en daarmee verschillende perspectieven kunnen een meerwaarde zijn voor een boek en het verhaal versterken, maar de vraag is of dat voor De laatste trein uit Ligurië ook zo is. Dat komt voornamelijk omdat je als lezer het gevoel krijgt dat de verhalen niet helemaal uitgewerkt zijn en dat er meer in had gezeten. Het lukt daardoor ook niet goed om echt een band op te bouwen met of een gevoel te krijgen voor de verschillende hoofdpersonen. Het verhaal komt in eerste instantie traag op gang, en wanneer de spanning toeneemt lijkt het verhaal te worden afgeraffeld en blijf je toch wel met allerlei vragen zitten. Wat is er bijvoorbeeld precies gebeurd in het verhaal van Edward en waarom? En wat is er gebeurd na de vlucht uit Italië?

De schrijfstijl van Christine Dwyer Hickey is prettig leesbaar en is daarnaast, met name als Bella aan het woord is, heel beeldend en gedetailleerd. Je waant je als lezer in Italië door de beschrijvingen van de omgeving, zowel van de natuur en gebouwen als van de situatie. Daarnaast geeft Hickey ook een helder en boeiend beeld van het vooroorlogse Italië en de veranderingen door het opkomende fascisme.

De laatste trein uit Ligurië is een lastig boek om te beoordelen. Vanwege de schrijfstijl zou het boek wel vier hartjes kunnen verdienen, maar in combinatie met het verhaal, wat veel potentie leek te hebben maar niet helemaal goed tot uitdrukking komt, blijft de beoordeling toch bij drie hartjes steken.

Recensie: De laatste trein uit Ligurië – Christine Dwyer Hickey