Recensie: Niemand zeggen RECENSIE

Recensie: Niemand zeggen – Karen Rose

Karen Rose heeft al heel wat boeken op haar repertoire staan en hoewel de verhalen afzonderlijk van elkaar te lezen zijn, hebben ze wel een rode draad. De rode draad die de auteur aanhoudt, zijn de plaatsen waarin de verhalen zich afspelen. Niemand zeggen vormt het eerste deel van haar Chicago-reeks en is dus een prima boek ter kennismaking.

Mary Grace Winters zit vast in een gewelddadig huwelijk met haar man Rob. Fysieke mishandeling is aan de orde van de dag en ze heeft het ziekenhuis al met regelmaat van binnen gezien. Na 'een val van de trap'  ligt ze maandenlang in het ziekenhuis met de kwelling dat haar zoontje Robbie alleen is met haar man. Als haar hulp wordt aangeboden, twijfelt ze geen moment en zet ze een plan in werking. Haar herstel duurt lang, maar na twee jaar is ze eindelijk zover. Ze rijdt de auto een meer in en ontsnapt met haar zoontje van Asheville naar Chicago. Zeven jaar lang leven ze als Caroline en Robbie Stewart en hebben een rustig leven zonder de gewelddadige Rob. Terwijl Caroline een nieuwe man ontmoet, krijgt Rob het nieuws dat de auto is gevonden...

Het onderwerp van Niemand zeggen is ontzettend interessant en het zorgt er dan ook voor dat je erg snel in het verhaal zit. De affectie voor Mary Grace groeit snel en je hoopt dat ze positieve dingen voor haar voeten geworpen krijgt. Het is dan ook even slikken als het verhaal een andere wending krijgt. Rob is een tiran en hij schaamt zich er totaal niet voor. Hij voelt zich superieur en vrouwen zijn hem maar tot last. Hij weet met zijn gladde praatjes en zijn baan als politieagent argwaan bij anderen meteen de toom in te drukken. Hoewel vrienden en collega's moeite hebben met de beschuldigingen die de man voorgelegd krijgt, weet je als lezer dat hij gevaarlijk is. Niet per se door zijn daden, maar door de algemene sfeer die Karen Rose weet vast te leggen in haar woorden. En dat is knap!

Het verhaal van Mary Grace geeft een naar gevoel, maar verandert in een opgetogen gevoel voor Caroline. Ze lijkt haar leven in die zeven jaar op de rit te hebben gekregen. Ze volgt een studie dat bijna tegen het eind aan loopt, heeft een leuke baan, een goede band met haar zoon en een paar mooie vriendschappen. Als Max als nieuwe werknemer wordt aangenomen, hoop je gewoon dat er meer in zit. Ze heeft in het verleden al zo veel narigheid op haar pad gehad, dat je haar niets anders dan geluk gunt. Wellicht in een iets rustiger tempo. De vaart in de romantiek is namelijk opvallend snel. Slechts een paar weken nadat Caroline en Max elkaar leren kennen, houden ze van elkaar en komt er al een huwelijk ter sprake. Ergens maakt dit het verhaal ontzettend ongeloofwaardig. Toch weet de auteur de 'noodzaak' van de sneltrein aan te tonen. De verhaallijn haalt namelijk een probleem in het binnenste van Caroline aan de oppervlakte en zonder dit tempo zouden er erg veel bladzijdes nodig zijn om tot dezelfde conclusie te komen. 

De romantische scènes in Niemand zeggen zijn uitgebreid en met veel details geschreven. Smullen geblazen voor de liefhebber, maar de thrillerfan zal het wat minder waarderen. De passages worden nergens expliciet of pornografisch, maar ze zijn wel zo toegewijd dat het afleidt van de spanning.  Het levert ook nergens een meerwaarde aan het verhaal, dus het is echt een stijl die de auteur ontwikkelt. 

Als je in gedachten houdt dat Niemand zeggen het debuut van de auteur was, is het zeker geen slecht boek. Ze probeert diverse genres te combineren en is hiermee vernieuwend. Het nodigt uit om op onderzoek uit te gaan: zouden haar volgende boeken de romantische of spannende kant op gaan?  

Recensie: Niemand zeggen – Karen Rose