Recensie: De vloek van de Vliegende Olifantes RECENSIE

Recensie: De vloek van de Vliegende Olifantes – Kate DiCamillo

“Ik overwoog om niet in te stappen. Ik overwoog om de snelweg over te rennen, terug naar Florida. Maar ik dacht niet dat ik hard genoeg zou kunnen rennen. Ik heb nooit hard genoeg kunnen rennen.
En daarmee bedoel ik dat oma me altijd vindt, waar ik ook heen ga. Is dat het lot? Het noodlot? De macht van oma? Ik weet het niet. Ik stapte in de wagen.” – (blz 16)

Louise Olifante woont samen met haar oma en haar kat Archie in Florida. Ze houdt van zingen en heeft twee beste vrienden genaamd Raymie en Billie. Samen maken ze allerlei gekke dingen mee.

Haar ouders waren acrobaten genaamd de ‘Vliegende Olifantes’ en haar overgrootvader was een groot goochelaar. Op een dag wordt Louise door haar oma meegenomen naar Georgia om te ontsnappen aan een verschrikkelijke familievloek, die van generatie op generatie wordt doorgegeven.
Onderweg leert Louise steeds meer over haar familie, over de vloek en over zichzelf.

Vanaf hoofdstuk één zit je direct middenin het verhaal over het twaalfjarige meisje Louise. Zonder al te veel achtergrondinformatie neemt Kate Dicamillo je mee in een onvoorstelbaar en spannend avontuur. De hoofdstukken in De Vloek van de Vliegende Olifantes zijn op een simpele manier geschreven en zitten vol met humor. Je leest het verhaal alsof Louise het zelf verteld, al weet je niet tegen ‘wie’ ze het heeft. Langzaamaan worden de geheimen ontrafelt en vallen alle puzzelstukjes op hun plek.

Het avontuur van Louise en haar oma neemt de lezer mee door een reeks gekke gebeurtenissen tijdens hun vlucht door het hele land. Samen proberen ze te ontsnappen aan een ‘splijtvloek’ die is ontstaan toen Louise’s overgrootvader zijn vrouw doormidden zaagde en weigerde haar weer heel te maken.
Het is duidelijk dat Louise erg veel van haar oma houdt, ondanks dat ze af en toe een beetje gek is. De band tussen de twee staat centraal in het verhaal, en de ‘splijtvloek’ lijkt over meer te gaan dan je op het eerste gezicht denkt.

Dicamillo introduceert langzaam steeds meer gekke maar liefdevolle karakters en bouwt het verhaal op een slimme manier op. Hierdoor is het erg makkelijk om als lezer geboeid te blijven terwijl je steeds dieper in de geheimen van de Olifantes komt. Juist de fantasievolle en gekke sfeer van De Vloek van de Vliegende Olifantes creëert een leuke sfeer die het makkelijker maakt om het zwaardere onderwerp van de familiegeschiedenis te lezen.  

De Vloek van de Vliegende Olifantes gaat over de zoektocht van een twaalfjarig meisje, op zoek naar haar familie en haar ware ik. Een mooi en grappig kinderboek vol met geheimen en liefde.
Voor iedereen die benieuwd is naar de verhalen van Louise’s vriendin is er het boek Neem mijn Hand, het verhaal van Raymie!

Recensie: De vloek van de Vliegende Olifantes – Kate DiCamillo