Recensie: Een fatsoenlijke familie RECENSIE

Recensie: Een fatsoenlijke familie - Rosa Ventrella

Op de cover van Een fatsoenlijke familie wordt auteur Rosa Ventrella de Elena Ferrante uit Bari genoemd. De lat ligt dus hoog, net als de verwachtingen. Gelukkig weet Ventrella je vanaf het eerste moment te grijpen met haar realistische beschrijvingen van Maria’s jonge leven. Het meisje heeft ogenschijnlijk alles tegen; ze groeit op in een arm gezin met een licht ontvlambare vader en een liefdevolle maar teergevoelige moeder. De achterstandswijk waar hun kleine, muffe huis staat, houdt de bewoners gevangen tussen wanhoop en geweld. Maar Maria is slim en weet te ontsnappen aan de criminaliteit. Totdat ze Michele Senzasagne ontmoet.

Wat een verademing om een boek te lezen over Italië waarin er geen standaard liefdesverhaal centraal staat. Natuurlijk gaat Een fatsoenlijke familie over een verboden liefde, een jong stel dat langzaam bevriend raakt en op een gegeven moment niet meer zonder elkaar kan. Maar er is zoveel meer in dit intense verhaal over Bari in de jaren tachtig. Er is criminaliteit, geweld, angst, hoop, wanhoop en fantasie. Terwijl je de verse pasta ruikt en de zilte zee op je lippen proeft, lees je over gruwelijke gebeurtenissen in een wijk waar zelfs de Italiaanse carabinieri ‘s avonds niet durft te komen. 

De hoofdstukken zijn precies lang genoeg, de beschrijvingen heerlijk uitvoerig maar niet langdradig. Zoals het de Italianen betaamt, zijn er veel complexe families, tientallen kennissen en bemoeizuchtige buren, wat automatisch veel hoofdpersonen betekent. Toch is dit totaal niet storend en leer je elk personage steeds beter kennen. Je sluit Maria ‘Malacarne’ - kwaad vlees - meteen in je armen en met haar ook haar beste en enige vriend Michele. Hun enige gelijkenis is wat hen onlosmakelijk verbindt: onzichtbaarheid. Pijnlijk duidelijk maakt Rosa Ventrella hoe zwaar het kan zijn als tiener zonder klankbord, zonder aansluiting. 

Naast het verhaal zelf is de schrijfstijl precies wat je verwacht van een literaire roman. Zinnen als ‘‘'Waarom heb je me hiernaartoe gebracht?’ vroeg ik duizelig van het kijken naar dat vrouwenlichaam dat een kinderhart en kinderhoofd gevangenhield." zijn een kroniek op het werk van zowel de auteur als de vertaalsters. Zij hebben de Italiaanse taal en de bijbehorende passie perfect weergegeven zonder te overdrijven. Hierdoor kun je je als lezer met gemak inleven in elke situatie, hetzij vrolijk of verdrietig. "Het grootste deel van mijn leven was ik ervan overtuigd dat ik alles kon verdragen, op mijn moeders verdriet na." Zin na zin, bladzijde na bladzijde is Een fatsoenlijke familie meeslepend, indrukwekkend en ontroerend.

Recensie: Een fatsoenlijke familie - Rosa Ventrella