Recensie: Het vergeten meisje RECENSIE

Recensie: Het vergeten meisje – Toni Coppers

Het vergeten meisje is een thriller uit de Liese Meerhout-serie, de vrouwelijke commissaris in een team van mannen. Niet zolang geleden leerde Liese de wijkagente Camila Bonardo kennen. Wanneer Camila tijdens een huisbezoek een familie aantreft die op gruwelijke wijze vermoord is valt ze verstijft neer. Via hypnose probeert ze te achterhalen waarom dit drama zo’n grote impact op haar heeft en of dit te maken kan hebben met een gebeurtenis uit haar kindertijd. Liese probeert haar vriendin hierbij zoveel mogelijk te helpen, maar beseft niet welke gevaarlijke criminelen ze hierdoor gealarmeerd heeft.

De boeken van Toni Coppers zijn over het algemeen makkelijk te lezen en dat is bij Het vergeten meisje ook het geval. Dit komt vooral door de schrijfstijl en de eenvoud van de personages. Het team van Liese bestaat uit drie mannen met elk hun eigen persoonlijke problemen. Ook Liese heeft het niet makkelijk met de veranderingen in het leven van haar moeder. Toch spelen zich geen grote drama’s af in het team, waardoor deze persoonlijke info eerder een aangename bladvulling is. De leden van het team worden ook niet zo uitgebreid beschreven aangezien dit al het 16de boek is in de serie. Dit maakt dat het boek perfect losstaand te lezen is zelfs al heb je nog nooit van deze personages gehoord.

Het plot van Het vergeten meisje lijkt op sommige momenten teleurstellend. Wanneer het team van inspecteurs bepaalde linken tussen verdachten begint te leggen die voor de oplettende lezer eigenlijk al vrij evident waren. Daarom lijkt het boek halverwege eerder een ontspannend verhaal met weinig verrassende elementen. Gelukkig slaagt Toni Coppers er toch in om op het einde een mooie plottwist aan het verhaal toe te voegen. Ook de spanning laat hij in de tweede helft van het boek af en toe verrassend opbouwen.

Heel aangenaam aan dit boek is de eenvoudige schrijfstijl. Er wordt geen gebruik gemaakt van moeilijke woorden of omschrijvingen, je leest vlot door dit boek van begin tot einde. In de hoofdstukken zelf wordt vaak van personage gewisseld en soms ook van tijd. Met een witregel tussen de alinea’s wordt dan een kleine sprong in de tijd gemaakt, zonder dat dit letterlijk wordt aangegeven. Dat vraagt wel wat aanpassing van de lezer. Gelukkig worden er geen grote tijdsprongen gemaakt en blijft de draad van het verhaal makkelijk te volgen. Waarom soms midden in een onderdeel van het verhaal wel aan een nieuw hoofdstuk wordt begonnen is niet helemaal duidelijk. Misschien wil de auteur de lezer nieuwsgierig maken en stimuleren om verder te lezen. Maar het maakt de indeling van dit boek niet zo standaard.

Liese Meerhout en haar team zijn aangename personages, elk met zijn eigen karaktertrekken. Iedereen is vrij rechtuit en makkelijk te begrijpen waardoor de lezer niet snel een afkeer zal krijgen voor één bepaald lid uit het team. De personages hadden wel iets meer diepgang mogen hebben. Al kom je in het boek enkele persoonlijke gebeurtenissen te weten, echt uitgewerkt worden ze niet. Maar daar kan je moeilijk om heen bij een 16de boek uit een serie. De auteur kan niet elk boek opnieuw starten met een uitdieping van de voornaamste teamleden. Dit wekt wel wat nieuwsgierigheid op naar de eerdere boeken uit de reeks. Dat is dan weer een opzet waar de auteur in geslaagd is.

Het vergeten meisje is kortom een vlot lezend misdaadboek. Het is aangenaam geschreven, de personages zijn eenvoudig en het heeft een interessante plot met af en toe een spannend hoogtepunt. Dit is geen topboek in het misdaad genre maar toch wel een goed boek voor een ruim publiek.

Recensie: Het vergeten meisje – Toni Coppers