Recensie: Het Italiaanse meisje RECENSIE

Recensie: Het Italiaanse meisje – Lucinda Riley

Het Italiaanse meisje is een van de stand alone boeken van Lucinda Riley. Ze heeft het al in de jaren ’90 van de vorige eeuw geschreven en heeft het, een aantal jaar geleden, op verzoek van haar uitgever herlezen en bewerkt. Het is nu vertaald in het Nederlands met de titel Het Italiaanse meisje. We zijn van Lucinda Riley vooral boeken gewend met twee verhaallijnen, eentje in het heden en eentje in het verleden, die om elkaar heen slingeren en uiteindelijk samenkomen. Het Italiaanse meisje is duidelijk anders, het is een chronologisch verteld verhaal dat op een aantal punten wordt onderbroken door een brief van een moeder aan haar zoon. Het verhaal begint in 1966 in Napels en voert je via Milaan naar Londen en Gloustershire en eindigt in 1996.

Het boek gaat over Rosanna Mecini, een jong Italiaans meisje dat in een arme wijk in Napels woont en een prachtige stem heeft. In 1966 is ze 11 jaar en ‘ontdekt’ Robert Rossini haar, een beginnend operazanger met dezelfde roots. Via hem krijgt ze zanglessen en volgt ze uiteindelijk haar opleiding in Milaan. Na haar opleiding mag ze solist worden in La Scala, het operatheater in Milaan. In Het Italiaanse meisje ontspint zich het levensverhaal van Rosanna en daarnaast dat van Roberto. Hij is een knappe en getalenteerde Italiaan, een tenor, die alle vrouwen om zijn vinger windt en de ene affaire na de andere heeft. ‘Roberto Rossini, ervaren minnaar en man van de wereld, was zojuist zelf verleid.’ Hij verliest zijn hart aan Rosanna. En zij het hare aan dat van hem.

De liefde tussen Rosanna en Roberto is een allesoverheersende liefde. Ze zijn voor elkaar bestemd en houden zielsveel van elkaar. ‘En Rosanna wist dat ze geen weerstand kon bieden, al zou ze het willen. Roberto Rossini was altijd haar lotsbestemming geweest.’ Maar ze maken elkaar ook diepongelukkig en kunnen eigenlijk niet bij elkaar zijn. Het zijn kunstenaars, tot in het diepst van hun ziel. En voldoen allebei op hun manier aan het cliché dat de kunst en de muze uiteindelijk harder trekken dan welke geliefde dan ook.

Kunst in al haar verschijningsvormen, van schilderkunst tot dans, speelt een grote rol in alle boeken van Lucinda Riley. Het is waar haar hoofdpersonen een belangrijk deel van hun identiteit aan ontlenen. In dit boek is het zang, opera. Je leest over de opleiding van operazangers: het gaat niet alleen om techniek en het belcanto, maar ook om acteren en kennis van rollen en teksten die je in de toekomst moet gaan zingen. Het Italiaanse meisje zuigt je ondertussen mee in de intriges achter de schermen van operaproducties. In hoe theaters hun seizoenen voorbereiden. In het waanzinnige leven van hoofdrolspelers die de wereld over vliegen van de ene productie naar de andere. In 2019 kijken we daar niet meer van op, maar dit boek speelt zich met name in de jaren ’70 en ’80 van de vorige eeuw af en toen was dat toch minder normaal.  

Rosanna en Roberto zijn de hoofdpersonen, maar niet de enige. Riley voert een groot aantal bijpersonen op. Familieleden, vrienden en vriendinnen, minnaressen en bedrogen echtgenoten, collega’s en zakenrelaties. Luca, de broer van Rosanna, en ook haar zus Carlotta hebben op cruciale momenten een bepalende rol. ‘Veel later bedacht Luca droevig hoeveel verkeerde beslissingen er uit liefde waren genomen.’

Lucinda Riley is een verhalenverteller pur sang. Het Italiaanse meisje is een mooi verhaal, wat fijn dat het opnieuw is uitgebracht en vertaald. Het leest, zoals vrijwel alles van Riley, vlot en prettig. Het is een meeslepend verhaal, waarbij je je goed kunt inleven in de hoofdpersonen. De Italiaanse kooswoordjes tussendoor, zoals ‘principessa’, ‘piccolina’ en ‘cara’ brengen je helemaal in de juiste sfeer. Niet alles wordt uitgesproken, maar de brief van de moeder aan haar zoon zorgt dat alle losse eindjes uiteindelijk duidelijk zijn.

Recensie: Het Italiaanse meisje – Lucinda Riley