Recensie: Draaidagen RECENSIE

Recensie: Draaidagen - Bianca Boer 

Na een ‘ongelukje’ en het verwijderen hiervan stopt Judith met haar studie filosofie en trekt ze weer bij haar oma ‘Nini’ in. Haar moeder overleed toen Judith jong was en haar vader heeft ze nooit gekend. Judith overdenkt haar keuzes en weet niet welke richting ze met haar leven op wil. Daar waar Judith terug gaat in haar herinneringen, verliest Nini er steeds meer. Nini heeft de Tweede Wereldoorlog meegemaakt en Judith wil haar oma heel graag begrijpen. Dan ziet ze een oproep voor figuranten die mee mogen spelen in een film over de oorlog, geregisseerd door Judiths favoriete regisseur. Ze grijpt haar kans en meld zich aan. Tijdens de draaidagen krijgt Judith een besef hoe het voor haar oma was in die tijd en hoe het kon dat Nini haar eerste gezin verloor in Auschwitz.

Draaidagen zit vol drama, prachtige vondsten en invalshoeken. Een jonge meid die in één klap haar vrienden en studie kwijt is en terug bij haar oma moet gaan wonen is al een verhaal op zich. Dan gaat ze aan de slag als figurant op een filmset. Met humor wordt de ‘filmwereld’ beschreven. Hongerige figuranten, ‘arrogante’ acteurs en lichtelijk overspannen assistenten bewegen rondom de sociaal onhandige Judith die zonder dat ze het door heeft een talent voor acteren blijkt te hebben. Daarnaast het verdriet van een mens die dementerende is en een groot trauma met zich meedraagt. Wat ik ook schrijnend vind om te lezen, is hoe jongeren met het syndroom van down ingezet worden als figuranten terwijl ze geen besef hebben van wat er gebeurt. 

‘Geluid?’ ‘Geluid loopt.’ ‘Camera?’ ‘Camera loopt’ ‘En actie.’ ‘Ik schiet in de lach. Ik ken dat alleen maar uit films waarin ze een film maken. Gebruiken ze die in het echt ook?’
Bianca Boer laat in Draaidagen zien wat voor begenadigd schrijfster ze is. Een verhaal in een verhaal met een verhaal in een verhaal en alles klopt en valt op zijn plek. 

In één adem lees je hoe oma en kleinkind met elkaar verbonden willen blijven terwijl de verhoudingen veranderen. Oma wordt het kind en het kind wordt een ouder. Een verhaal over volhouden of opgeven, vechten of vluchten. Kortom Draaidagen is echt een aanrader!

Op één enkele verhaallijn slaat Bianca Boer wat mij betreft de plank mis en dat is wanneer de hoofdrolspeler ‘Jack Brooks’, een naam waar ik al de kriebels van krijg, Judith verleidt. Het ‘normale’ meisje dat gezoend wordt door haar tieneridool vind ik in het geheel van het verhaal niets toevoegen. En daarom krijgt Draaidagen van mij niet vijf maar vier hartjes. 

Recensie: Draaidagen - Bianca Boer