Recensie: Zomer in het Kunstcafé RECENSIE

Recensie: Zomer in het Kunstcafé - Sue McDonagh

Lucy Daumier is een kunstenares die samen met schoolvriend Richard een café heeft waar ze zowel de heerlijke baksels van Richard verkopen, als de kunst die Lucy heeft gemaakt. Als ze op een benefietavond van de lokale motorclub de catering verzorgen, besluit ze mee te doen aan de loterij. Ondanks de kleine kans, wint Lucy de hoofdprijs toch; een grote paarse motorfiets, helemaal voor haarzelf. Ze kan alleen nog niet motorrijden. Ze boekt direct haar rijlessen, maar het leren van motorrijden gaat niet zonder slag of stoot. Zo rijdt ze voor haar eerste les begonnen is al een motor omver, heeft haar man haar uitgelachen omdat ze toch veel te dik en te oud is voor een motor en is haar instructeur ook nog eens heel kritisch en afstandelijk. Geeft Lucy op of zet ze alles op alles om weer de enthousiaste jonge vrouw te worden die ze ooit was?

Lucy is een vrouw midden dertig, die haar hele leven heeft gewijd aan haar zaak en het zo behaaglijk mogelijk maken van het leven van haar man Gary. In het begin van het boek is ze erg onderdanig maar door het motorrijden krijgt ze steeds meer zelfvertrouwen. Toch viel het op dat ze voor haar rijlessen al bezig was met zichzelf te verbeteren, iets wat Sue McDonagh toeschrijft puur aan het winnen van de motor. Het verhaal draait om de ontwikkeling die Lucy doormaakt en dat staat ook echt centraal. McDonagh zet dit mooi neer door subtiele hints door het verhaal heen te geven en duidelijk te stellen waar Lucy zich ontwikkelt. Op twee andere mensen na wordt de ontwikkeling van alle andere secundaire personages overgeslagen en hun verhaal heel algemeen gehouden, wat ervoor zorgt dat het boek de diepgang mist die het net wat specialer had kunnen maken.

Ondanks wat de naam Zomer in het Kunstcafé doet vermoeden, werd het pas laat in het verhaal duidelijk dat het verhaal zich in de zomer afspeelt. Het schetsen van de zomerse atmosfeer, zoals de zwoele avonden, de vele kleuren of de luchtige jurkjes bleef uit, waardoor het boek net zo goed “Kunstcafé” had kunnen heten.

Het is jammer dat het vertalen van het boek van het Engels naar het Nederlands niet met zorg is gedaan. Er zitten storend veel spel-, schrijf- en typfouten in wat ervoor zorgt dat de lezer niet goed in het verhaal komt.

Het is een leuk verhaal, anders dan de standaard chicklits waar voornamelijk door groot falen de protagonist er beter uitkomt, is Lucy eigenlijk al op de bodem van haar kunnen. Door het halen van haar rijbewijs en het proces daaraan vooraf, leert ze zichzelf beter kennen en krijgt ze het zelfvertrouwen om ook aan zichzelf te denken. In het begin van het verhaal is ze een volgzaam en onzeker muisje die uitbloeit tot een zelfverzekerde vrouw. Maar wees niet bang, de onbereikbare man maakt gewoon zijn entree, zoals het een echte chicklit betaamt.

Wel lijkt het alsof McDonagh een lijstje naast zich had liggen met ultieme cliffhangers, plottwisten en epische dialogen. Ze volgen elkaar in raptempo op de meest onverwachte momenten waardoor de acties niet meer passen bij de personages. Om als voorbeeld te noemen, de tegenstandster van Lucy heeft het hele verhaal gelogen en bedrogen en uit het niets geeft ze alles toe. Dit is niet zoals het personage is neergezet en haar reactie is daarom ook niet karakteristiek, maar omdat het een dramatische ontknoping is werd het toch gebruikt.

Verder is het een heerlijke feelgood om op vakantie te lezen, het heeft een andere sfeer dan dat we gewend zijn, waarschijnlijk omdat motorrijden toch centraal staat in het verhaal. Dit maakt het geheel wat stoerder. Dit jaar is ook het vervolg in het Engels uitgekomen maar deze moet nog vertaald worden naar het Nederlands, hopelijk dit keer met meer zorg.  

Recensie: Zomer in het Kunstcafé - Sue McDonagh