Wij Drieën - Julia Blackburn RECENSIE

Recensie: Wij Drieën - Julia Blackburn

Wij Drieën volgt het levensverhaal van Julia Blackburn zelf. Ze begint als klein meisje over zichzelf, haar vader Thomas en haar moeder Rosalie. Haar vader was dichter, maar greep teveel naar de fles en is nooit helemaal doorgebroken. Haar moeder was kunstenares met vele minnaars, waar ze graag haar kamers aan verhuurde. Als één van de verhuurders Julia boven Rosalie verkiest, keert Rosalie haar dochter de rug toe. Pas als ze te horen krijgt dat ze aan leukemie lijdt zoekt ze weer toenadering. Haar laatste jaar brengt ze door met Julia, en de twee vinden eindelijke toenadering.

Blackburn schrijft Wij Drieën eigenaardig. Uniek is het zeker te noemen, maar of je hier ook gelukkig van wordt is een tweede vraag. Deze autobiografie is een bizarre mengeling geworden van wat lijkt op aantekeningen uit een dagboek, flarden van brieven en vage herinneringen. Tel daar ook nog eens de dromen die Blackburn heeft vastgelegd bij op en alles komt samen in een warboel, waar realiteit en fictie nog weleens over elkaar lijken te struikelen. Het leest niet lekker weg en je moet meerdere keren terugbladeren om te kijken of je toch echt nog wel in een herinnering bezig bent, en niet een droom. Het zou niet eerlijk zijn om het onsamenhangend te noemen, maar het is zeker lastig om de rode draad te volgen.

Waar Wij Drieën echter niet voor terugdeinst is de harde en soms wrede werkelijkheid van opgroeien in een familie waar niemand verantwoordelijkheid durft of zelfs kan nemen. En niet alleen dat, maar ook de gevolgen die dit psychisch voor iemand meebrengt. Blackburn schuwt haar eigen problemen niet en vertelt vrijuit over de affaires die ze had tijdens haar jaren als student. Ze had niet anders geleerd van haar moeder, voor wie ze altijd bang is gebleven. Het is opvallend dat ze haar moeder meer vreest dan haar vader, een gewelddadige alcoholist die aan de verkeerde pillen blijkt te zitten. Zelfs in Rosalies laatste jaar blijft er een barrière tussen haar en Julia overeind. Maar boven alles zegeviert de menselijkheid. Rosalie verklaart dat ze zich nog nooit zo gelukkig heeft gevoeld.

Zie Wij Drieën als een memoir, opgetekend door een buitenstaander, die toch een bijzondere blik had op alles wat zich afspeelt in deze familie. Blackburn balanceert op de lijn tussen afstandelijk en bevlogen, en weet daarbij een unieke familiekroniek te schrijven die zich duidelijk opstelt. Je houdt ervan, of je pakt dit boek nooit meer op. Dat laten we in het midden.

Recensie: Wij Drieën - Julia Blackburn