Een sprookje – Danielle Steel RECENSIE

Recensie: Een sprookje – Danielle Steel

Camille groeit op met haar liefhebbende ouders tussen de wijngaarden in Napa Valley, Californië. Hier heeft haar vader zijn droom waargemaakt en een succesvolle wijnmakerij opgebouwd. Camille is dan ook opgetogen als ze eindelijk klaar is met haar studie en samen met haar ouders het bedrijf mag gaan runnen. Maar net als Camille aan het begin staat van een prachtige toekomst, slaat het noodlot toe. Ze blijft alleen achter met haar onuitstaanbare stiefmoeder, die alles wat Camille dierbaar is van haar afpakt. Zal Camille haar happy end vinden?

We hebben allemaal een beetje magie in ons leven nodig; velen van ons geloven diep vanbinnen in sprookjes en dat magie echt bestaat, schrijft Danielle Steel in het voorwoord van Een sprookje, haar nieuwste roman. Ze heeft van een hedendaags verhaal een soort sprookje gemaakt, want ook in deze wereld bestaan boze stiefmoeders en knappe prinsen, en is er altijd strijd tussen goed en kwaad.  

In Een sprookje volgen we de jonge, lieve Camille, die samen met haar ouders in een chateau woont tussen de wijngaarden in Napa Valley. Ze is een sympathiek hoofdpersonage. Ze houdt zielsveel van haar ouders, ze is een harde werker, slim en daar bovenop ook nog eens knap, maar zonder dat van zichzelf te weten. Als het noodlot toeslaat en ze alleen met haar stiefmoeder komt te staan, die haar leven tot een hel maakt, heb je het enorm met haar te doen.

Maxine de Pantin, een stijlvolle, charmante Française, is de boze stiefmoeder in Een sprookje. Danielle Steel heeft haar heel sterk neergezet, en haar karakter op de juiste manier opgebouwd. Als ze in het leven van de vader van Camille komt, is ze heel innemend en vriendelijk. Maar naarmate ze steeds meer invloed op hem heeft en uiteindelijk definitief in zijn leven en dat van Camille blijft, komt haar ware aard naar boven en blijkt ze een sluwe, inhalige geldwolf te zijn.

De verrassing in Een sprookje is Simone, de moeder van Maxine. Ze lijkt in helemaal niets op haar dochter. Simone is een beetje excentriek, maar verder heel zorgzaam, oplettend en ze heeft een hart van goud. Camille en zij sluiten al heel snel vriendschap en Camille ziet Simone als een levensechte sprookjesoma, maar dan zonder toverstaf. Het is fijn dat Camille nog iemand heeft bij wie ze terechtkan en die ze kan vertrouwen.

Danielle Steel heeft Een sprookje aan het begin heel rustig opgebouwd, waardoor op het einde sommige gebeurtenissen ineens heel snel gaan. Een goed voorbeeld daarvan is de relatie tussen Camille en haar jeugdvriend Phillip. Als Camille wordt geteisterd door haar stiefmoeder, biedt Phillip haar steun en troost. Het wachten is dan op een romantische relatie, maar dat duurt zo lang dat je gaat denken dat het niet meer gaat gebeuren. Het was leuker geweest als de relatie zich al eerder in het boek had ontwikkeld, ook voor de afwisseling, want er wordt veel (wellicht te veel) aandacht besteed aan de gebeurtenissen die van kwaad tot erger gaan in het leven van Camille.

Dat Danielle Steel kan schrijven hoef je niemand meer te vertellen. Dat doet ze waarschijnlijk net zo makkelijk als ademen. Althans, zo lijkt het, want ook in Een sprookje staan de zinnen weer op een natuurlijke en vloeiende manier op papier. Ze heeft een heerlijk leesbaar, hedendaags sprookje geschreven dat ook nog komt met een boodschap: geloof in de goede afloop van je eigen sprookjes. En om erachter te komen of dit sprookje ook met een happy end komt, zul je dit boek zelf moeten gaan lezen.

Recensie: Een sprookje – Danielle Steel