De dolfijn - Mark Haddon RECENSIE

Recensie: De dolfijn – Mark Haddon

Sinds Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht (2003) is Mark Haddon een bekend schrijver te noemen. Zijn net-even-anders detective over een autistische jongen werd een wereldwijde bestseller. Haddon maakte naam als echte verteller, al stond hij toen nog met beide benen in de hedendaagse ‘gewone’ wereld. In zijn verhalenbundel De pier stort in (2016) liet hij zien dat hij ook goed met sprookjes en verhalen uit de mythologie uit de voeten kunt. Dat krijgt een vervolg in zijn nieuwe roman De dolfijn.

De dolfijn begint met het onfortuinlijke neerstorten van een klein vliegtuigje. De drie inzittenden komen om, al wordt op de plek van het ongeluk wel de baby van de hoogzwangere Maja ter wereld geholpen. Haar steenrijke echtgenoot, de excentrieke Philippe, voedt dochter Angelica vervolgens op, zo veel mogelijk afgeschermd van de boze buitenwereld. Maar hij kan niet met zijn handen van het meisje afblijven. Als de jonge kunsthandelaar Darius haar tijdens een bezoek probeert te helpen, moet hij halsoverkop vluchten.

Tot zover de eerste tachtig, razendsnel vertelde pagina’s van het boek. Waarschuwing voor wie zich door De dolfijn wil laten verrassen: je kunt nu beter stoppen met lezen. Want met de ontsnapping van Darius neemt het boek een bijzondere wending. Ineens gaat de vertelling verder in de Oudheid. Darius is Pericles geworden, prins van Tyrus, een figuur die vooral bekend is geworden door het toneelstuk van de hand van Shakespeare dat zijn naam draagt. Had je voor die overgang nog niet door dat Haddon iets van plan was met de Griekse mythologie, dan zit je er als lezer nu ineens middenin.

Ingewikkeld? Ja, best wel. Maar De dolfijn vraagt sowieso wel wat van de lezers. Alleen al het veelvuldig gebruik van woorden als ‘nautisch’ en ‘praefectus’ kunnen lezers afschrikken. Gelukkig is Haddon een prima verteller. Snel en soms best hard (“Maar hij gaat niet terug naar school. Over twee uur is hij dood.”), maar ook meeslepend en kleurrijk beschrijvend (“Pericles en Chloë hebben zo’n heftige en luidruchtige ruzie dat het hele paleis het hoort.”). Daardoor wil je als lezer wel meegaan in de overgang van familiedrama naar klassieke vertelling. Best een prestatie, want hoe vaak gebeurt het nu dat je ineens een historische roman zit te lezen nadat je dacht aan een boek te beginnen dat speelt in het hier en nu?

De combinatie mag dan vreemd zijn, er zit wel degelijk een gedachte achter. Terwijl de avonturen van Pericles (gevechten met piraten!) verweven worden met het heden, ontdekken we namelijk ook hoe het verder gaat met Angelica. Hoewel die ontknoping niet per se is waarom je doorleest, geeft het Haddon wel een kader voor zijn mythologische vertelling. Zo krijgt De dolfijn nóg een extra verdiepende laag, naast de al thema-volle verhalen over verantwoordelijkheid, schuld en boete, en de zoektocht naar een nieuw thuis. Een tikje pretentieus is dit boek misschien wel te noemen, tegelijkertijd is Haddon goed genoeg om ermee weg te komen.

Recensie: De dolfijn – Mark Haddon