De vriend – Sigrid Nunez RECENSIE

Recensie: De vriend – Sigrid Nunez

In De vriend laat Sigrid Nunez ons kennismaken met de hoofdpersoon van het boek. De vrouw heeft geen naam en verliest onverwachts een goede vriend, ook naamloos. Uit het testament blijkt de vriend zijn grote Deense dog Apollo aan de vrouw na te laten. Zij mag Apollo echter helemaal niet in haar appartement in New York huisvesten. Apollo is van de ene op de andere dag zijn trouwe baasje kwijt en begrijpt er helemaal niets meer van. Niet alleen de vrouw is aan het rouwen, maar de hond ook. Dit maakt het voor de vrouw alleen nog maar erger, ze vindt het moeilijk om aan te zien hoe Apollo lijdt. Daarnaast raakt de vrouw ook al meer van de wereld vervreemd, wat leidt tot een bijzonder ‘mooi’ verhaal. 

Allereerst op te merken dat Nunez met De vriend een bijzonder boek heeft geschreven. Het boek kent eigenlijk maar één personage die met naam genoemd wordt, Apollo de Deense Dog. De vrouw die het boek schrijft aan haar vriend kennen beiden geen naam in het boek. Dit valt zeker op. Apollo speelt een grote rol in het verhaal en probeert het centraal staande thema rondom het rouwproces wat luchtiger te maken. Al is het rouwen en lijden van Apollo zelf niet altijd luchtig te noemen. Door middel van Apollo laat Nunez namelijk duidelijk zien wat rouwen inhoudt en dat ook huisdieren hier verdrietig van zijn. “Zijn staart beweegt heen en weer, zonder enige twijfel een kwispel, maar een treurige kwispel. Nooit een blije staart, het woest heen en weer zwiepen waar Deense doggen om bekend staan (zozeer zelfs dat verwondingen aan de staart en schade aan de inboedel niet ongebruikelijk zijn: de reden dat veel baasjes voor couperen kiezen).” De luchtige en humorvolle stukjes over Apollo in het boek komen ook regelmatig voor. “Bij het uitlaten van de goeiige reus kijken alle voorbijgangers hen na. ‘Ze maken opmerkingen over de grootte van zijn drollen alsof ik er niet direct naast sta met een emmer en schepje.’” 

Verder valt de opbouw van De vriend zeker op. Het boek kent geen hoofdstuk nummers, maar wordt aangeduid met deel één, deel twee, enz. Daarnaast worden de delen met Apollo als personage afgewisseld met delen die vol staan met verwijzingen en literaire citaten naar onder andere Nabokov, Flaubert, Rilke, Woolf, Wittgenstein en meer. Deze ideeën over het schrijverschap kwamen voor mij wat uit de lucht vallen en zijn ook niet altijd een verrijking voor het verhaal. Nunez springt hierdoor soms wat van de hak op de tak waardoor een echte verhaallijn moeilijk te vinden is. Gelukkig brengen de delen met Apollo wel weer enige lijn in het verhaal. 

Gaandeweg kom je er ook achter dat de soms zwartgallige ideeën over het schrijverschap juist een uiting zijn van de rouw waarin ze zich bevindt. De vriend was namelijk de leermeester van de vrouw en delen dezelfde visie op het schrijverschap. De vriend is dan ook een verhaal waarin de vrouw de vriend direct aanspreekt met jij. Dit maakt het verhaal apart om te lezen. Alsof de vrouw haar leermeester met dit verhaal wil eren en hem op de hoogte wil houden van wat er in de literaire wereld gebeurt. Misschien dat hij op een dag weer terugkomt… 

De vriend is zeker de moeite waard om te lezen, waarin Apollo het boek een bijzondere aanvulling geeft. Al is een echte verhaallijn soms ver te zoeken, de boodschap van Nunez is je aan het einde duidelijk.

Recensie: De vriend – Sigrid Nunez