Sophie en de drakentranen – Gemma Geurts RECENSIE

Recensie: Sophie en de drakentranen – Gemma Geurts

De twaalfjarige Sophie Overmars gaat met haar ouders op vakantie naar Finland, met de camper. De camping is helaas niet wat Sophie zich ervan had voorgesteld. Ze verveelt zich, er zijn geen leeftijdgenootjes. Op een dag heeft Sophie haar ouders zover gekregen dat ze naar Helsinki gaan, naar de McDonalds. Sophie snakt naar een hamburger. Als ze eindelijk de grote gele M aan de gevel ziet, slaakt ze een gil van blijdschap. Met als gevolg dat de ruiten van de McDonalds het begeven. Sophie wordt meegenomen naar het politiebureau waar ze dagenlang allerlei onderzoeken moet ondergaan. Heeft Sophie echt de gave om met haar stem glas te breken?

Gemma Geurts heeft met Sophie en de drakentranen een indrukwekkend debuut neergezet. Een jeugdroman die je niet snel zal vergeten. Vanaf bladzijde 1 voel je sympathie voor Sophie. Ze heeft het niet gemakkelijk met haar ouders. 

"Hoe ging ze die twee overleven? Als haar moeder dacht dat niemand het zag, zat ze met natte ogen in haar opengeklapte medaillon te staren en anders breide ze sjaals, de ene na de andere. Ze breide jachtig en met een diepe frons tussen haar wenkbrauwen. Sophie wist niet wat ze erger vond, het stiekeme staren of het fanatieke breien. En hoe moest ze het uit zien te houden met haar altijd maar over het wereldwijde web rondsurfende vader?" (P. 9)

Je proeft dat er meer aan de hand is, maar dit wordt pas gaandeweg het verhaal duidelijk. Sophie krijgt niet de aandacht die ze graag wil én die ze verdient.

Op de camping sluit de familie vriendschap met Finse journalist Seppo. Hij gaat op een gegeven moment zelfs met Sophie mee naar het politiebureau als ze weer onderworpen wordt aan een absurd onderzoek. De ouders van Sophie blijven de hele dag op de camping, om hun verhaal aan de buren te vertellen en daarbij wodka te drinken. Tussen de regels door vloeien de tranen, je proeft het verdriet. Sophie heeft haar ouders nodig, maar die zijn er niet voor haar. Gelukkig is er, als ze alleen in haar tentje ligt, Kiitos het draakje. Aan hem kan Sophie alles vertellen, hij is een vriend voor haar. Gemma Geurts laat hier fantasie en werkelijkheid mooi door elkaar lopen in dit boek. Kiitos probeert het verhaal van Sophie te ‘onttoveren’ zodat ze vrijuit kan gaan.

Toch heeft Sophie en de drakentranen ook humor. Neem bijvoorbeeld de verschillende onderzoeken die Sophie moet ondergaan. Die zijn bij het absurde af. Geleerden van over de hele wereld komen naar Finland om Sophie te onderzoeken. Ze hopen een primeur te hebben hoe het kan dat ze met haar gegil de ruiten kan doen springen. Zo wordt Sophie bijvoorbeeld onderzocht door een atoomgeleerde, door een chirurg, door een newagespecialist. En geen van allen krijgt antwoord op de vraag. Ook grappig is de draak Kiitos en zijn gebrabbel. Hij begint iedere zin met het woordje ‘is’. Dit geeft het draakje iets lieflijks en grappigs.

Sophie en de drakentranen is een fantasievol verhaal. Het zet je aan het denken én aan het dromen. Precies zoals een jeugdboek bedoeld is. Geschikt voor kinderen vanaf 10 jaar.

Recensie: Sophie en de drakentranen – Gemma Geurts