De reis met de vliegende leunstoel – Jacques Vriens RECENSIE

Recensie: De reis met de vliegende leunstoel – Jacques Vriens

In De reis met de vliegende leunstoel neemt Jacques Vriens je mee naar Hotel de Korenwolf. Dit familiehotel wordt gerund door de vader en moeder van Pepijn (14 jaar), Eefie (11 jaar), Joost (8 jaar) en Nina (5 jaar). Ook oma woont in het hotel, bij haar kunnen de kinderen altijd terecht.

Oma krijgt een brief van haar oude jeugdliefde Willem, die in Tanzania woont. Hij nodigt haar uit om naar Tanzania te komen ter ere van zijn vijfenzeventigste verjaardag. Oma wil niets liever, maar er is één probleem: oma durft niet te vliegen. Joost en Eefie bedenken een plan om oma te helpen. De voorbereiding van het plan was goed, maar de uitvoering ervan verloopt met wat tegenslagen. Zou oma’s reis nog wel doorgaan?

Jacques Vriens heeft na ruim acht jaar weer een nieuw deel in de serie ‘De bende van de Korenwolf’ geschreven. De reis met de vliegende leunstoel is het elfde deel. De tijden zijn veranderd, dus dit elfde deel ziet er iets anders uit dan de voorgaande tien delen. Maar het merendeel van de vertrouwde elementen is gebleven. Ook dit boek zal een nieuwe generatie kinderen aanspreken.

Jacques Vriens begint het boek met een apart hoofdstuk ‘Even voorstellen’. Hier maak je kennis met de hoofdpersonen uit het boek: Pepijn, Eefie, Joost, Nina, vader Jan en moeder Els, oma en meneer Goem, de ober in het hotel. Tijdens deze introductie benoemt Jacques Vriens de karakteristieke eigenschappen van de verschillende hoofdpersonen. Pepijn is de puber, altijd in het zwart gekleed en met groen haar. Hij heeft soms een grote mond, maar heeft een heel klein hart. Eefie heeft vaak goede ideeën en staat voorop om die ook uit te voeren. Joost is de meest technisch onderlegde van het stel en oefent vaak als radioverslaggever. Nina is de jongste van het stel, ze zorgt voor hilariteit met haar versprekingen en adrem vragen. Meneer Goemie is de mopperende ober, die eigenlijk niet van kinderen houdt. Hij werkt al 40 jaar in het hotel. Verder brengt Vriens ook nog wat lastige hotelgasten ten tonele en wordt Pepijn verliefd. Kortom, ingrediënten voor een heerlijk verhaal voor kinderen vanaf 7 jaar.

De reis met de vliegende leunstoel leest lekker weg. Het is vlot en eigentijds geschreven. De zinnen zijn betrekkelijk kort en het woordgebruik is herkenbaar. Vriens maakt veel gebruik van dialogen, die vaak erg grappig zijn en zodoende gemakkelijk weg lezen.

‘Eefie zal met gevaar voor eigen leven PP opzoeken in zijn hol en hem proberen over te halen om plaats te nemen achter de stuurknuppel van het vliegtuig. Dit zit er een grote knuppel achter de knuppel.’(P. 69)

Jacques Vriens laat in dit boek duidelijk naar voren komen dat je problemen oplost door samen te werken. Hij zet dit tussen de regels door duidelijk neer, zonder met een belerend vingertje te wijzen.

De illustraties in dit elfde deel van ‘De bende van de Korenwolf’ zijn van Iris Boter. Dit is een verandering ten opzichte van de voorgaande delen, toen werden de illustraties gemaakt door Annet Schaap. Iris Boter tekent in haar eigen stijl, maar als je kijkt naar de eerdere delen zie je dat Iris Boter dezelfde kenmerken aan de personages geeft. De illustraties geven precies weer wat Jacques Vriens beschrijft. Met als hoogtepunt de kaft. 

De reis met de vliegende leunstoel is een heerlijk boek, dat je meeneemt op avontuur in Hotel de Korenwolf. De lezertjes zullen zich kunnen identificeren met een van de hoofdpersonages en het verhaal ten volste beleven. Kortom, het is goed dat De bende van de Korenwolf weer terug is.

Recensie: De reis met de vliegende leunstoel – Jacques Vriens