Het zoutpad - Raynor Winn RECENSIE

Recensie: Het zoutpad - Raynor Winn

Wat doe je als je uit je huis wordt gezet en je daardoor dakloos bent? Juist, je pakt je rugzak en tent en gaat meer dan 1000 kilometer wandelen langs de kust van Engeland. Raynor en haar man Moth besluiten om de South West Coast Path te lopen, ook al hebben ze net te horen gekregen dat Moth lijdt aan CBD, corticobasale degeneratie, een ongeneeslijke en dodelijke ziekte. Met een minimum aan financiële middelen, maar helemaal niets te verliezen, starten ze hun tocht. Ze trotseren barre omstandigheden, maar ze hebben ook de verrassendste ontmoetingen met vreemden. Deze wandeling was precies wat ze nodig hadden.

Het zoutpad is een boek dat je na het lezen altijd zal bijblijven. Niet alleen om het verhaal, dat weliswaar rauw en schokkend is, maar ook door de prachtige, beeldende stijl van Raynor Winn. Eén van de meest emotionele scènes zit helemaal vooraan in het boek en je verwacht als lezer dat het verhaal in zijn geheel erg bewogen zal worden. Toch zijn het net die eerste dertig bladzijden die het hardst op het gemoed van de lezer inhakken en lijkt het daarna eerder een proces van groei dan van verlies.

Het is helemaal niet belangrijk of je ooit al zelf het South West Coast Path hebt gezien, want door de levendige beschrijvingen van Raynor Winn kan je jezelf een hele goede voorstelling maken. Ze slaagt erin om je tijdens het lezen van Het zoutpad de wind die over de zee waait te laten voelen en de lucht te proeven, om de verlatenheid van het landschap in je op te nemen en alle ongemakken die het wandelen met zich meebrengt bijna zelf te ervaren. Het poëtische taalgebruik zorgt met momenten voor een loskoppeling van de realiteit. Alles lijkt in een ander tempo te gebeuren en Raynor en Moth lijken zich bijna op een andere wereld te bevinden. Ergens is dat natuurlijk een bijzonder goede weergave van hun situatie. Ze bevinden zich daar ook moederziel alleen op dat pad, zonder hoop en met als enige doel het eindpunt te te halen. Dat maakt dat ze niet deelnemen aan het leven zoals ze dat eerder deden, voor ze hun huis verloren, en de situatie voelde voor hen vast ook erg irreëel.

Het zoutpad is geschreven in het ik-perspectief. Raynor Winn beschrijft dus alles vanuit haar eigen situatie en je krijgt daardoor als lezer erg goed haar gedachten mee. Ze deelt haar twijfels en angsten, maar ook de intense geluksmomenten. Moth blijft daarbij toch erg op de achtergrond en soms mis je daar wel een soort interactie. Winn zegt wel dat ze weinig spraken over de gebeurtenissen die tot deze wandeling hebben geleid, maar je kan je niet van het gevoel onttrekken dat er toch méér moet gezegd zijn dan wat er in het boek beschreven staat.
Wat absoluut wel een mooie dynamiek aan het boek geeft, is de informatie over daklozen in het Verenigd Koninkrijk. Raynor Winn gaat er soms op in hoeveel daklozen er zijn en hoe moeilijk de hulpverlening voor hen loopt. Dit geeft zeker diepgang aan het verhaal en vormt een mooie afwisseling met de beschrijvingen van de natuur.

Het contrast tussen het rauwe thema en de poëtische schrijfstijl creëert een vacuüm waar je als lezer een paar uur volledig in weg kan zakken. Dat is de kracht van de woorden van Raynor Winn en dat is ook het bijzondere van haar verhaal én haar persoonlijkheid. Er schuilt een enorme veerkracht achter deze vrouw en komt volledig tot zijn recht in ‘Het zoutpad’. Moth en Raynor zijn bedekt door stof en zout, hun huid is verweerd door de natuur die er genadeloos op inhakt, maar toch voelt het alsof ze gezuiverd worden, van hun oude leven.

Het zoutpad is het verhaal van een vrouw die zich niet klein laat krijgen door wat het leven in haar gezicht gooit. Het is een verhaal dat emotionele en radeloze momenten kent, maar waar toch veel kracht van uitgaat. Dat komt mede door de zelfspot die eigenlijk doorheen het hele boek te voelen is. Moth en Raynor nemen zichzelf niet altijd serieus, en dat maakt op de één of andere manier alles draaglijker. Misschien is dat een wijze les voor velen van ons.

Recensie: Het zoutpad - Raynor Winn