Amen - Marcel Möring RECENSIE

Recencie: Amen - Marcel Möring

Marcel Möring debuteerde in 1990 met de roman Mendel (Mendels erfenis) en won hiermee de Geertjan Lubberhuizenprijs. Er volgden nog meer veel meer titels, met bijna evenzoveel nominaties en prijzen. Möring schrijft tevens essays, korte verhalen en novelles. Zijn werk is in meerdere talen vertaald en ook in het buitenland heeft hij diverse prijzen gewonnen. Amen is zijn laatste roman en kwam uit bij De Bezige Bij. 

Je kijkt onder het wrak van de liefde en ontdekt een lijk. (p.33)

Samuel Hagenau staat aan het begin van een nieuw leven, of misschien beter gezegd aan het einde van het leven dat hij kende. Zijn vrouw Joyce heeft hem zonder reden op te geven verteld dat ze bij hem weggaat. Samuel probeert het te doorgronden, zoals de archeoloog in hem de vondsten uit de grond probeert te ontleden en te begrijpen. Hoe dieper hij graaft, hoe verder hij van het onderwerp af komt te staan. Is het mogelijk dat hij ooit nog tot de kern komt of blijft de liefde, net als iemands verleden, ondoorgrondelijk? Het eeuwige kat- en muisspel zoals de bijzondere cover illustreert. 

Marcel Möring heeft een verfrissende stijl. Het verhaal leest als een gedicht in proza-vorm en de zinnen kronkelen en draaien, maar weten wel precies de vinger op de zere plek te leggen. De liefde is ongrijpbaar en de ander niet te doorgronden. 

Amen volgt de gedachten en laatste beweeggangen van Samuel Hagenau voordat zijn ex haar laatste spullen komt ophalen. Möring wisselt heel subtiel van eerste naar tweede persoon, en weer terug, waarmee hij de gemoedstoestand van Sam mooi weergeeft. In zijn gedachtengang gebruikt hij eigen woorden, maar ook songteksten, citaten of referenties uit religieuze werken. Het vloeit in elkaar over, zoals een gedachtenstroom kan werken. Al is in Amen wel een duidelijke opbouw merkbaar. De ontwikkeling van de hoofdpersoon wordt subtiel ondersteund door het verloop in stijl. Vooral in de eerste helft is het nauwelijks merkbaar, maar daarmee des te krachtiger. 

De toon van Sam is scherp en doordacht. Iedere zin die hij zegt of denkt is raak. Toch komt het ook hier niet tot de kern. Mede door de ‘geleende' woorden uit andere werken, krijgt het verhaal iets bekends. De eerste zin bijvoorbeeld is weinig vernieuwend, en bij vlagen komen er meer van dat soort momenten van herkenbaarheid voorbij. Het verhaal is goed en Samuels worsteling met het vertrek van Joyce en zijn onmacht haar te begrijpen, wordt op een hele treffende manier neergezet. Het is alleen jammer dat sommige fragmenten te veel leunen op grote werken van eerder. Dat heeft Amen niet nodig. 

Recencie: Amen - Marcel Möring