• onze waardering

Onzichtbare inkt - Patrick Modiano RECENSIE

Recensie: Onzichtbare inkt - Patrick Modiano

In de jaren zestig werkt Jean Eyben op proef bij een detectivebureau. Hij krijgt daar een zaak die hem door de jaren heen maar niet loslaat. Jaren later als hij inmiddels schrijver is gaat hij opnieuw op zoek naar de vermiste dame in deze zaak: Noëlle Lefebvre.

Onzichtbare inkt verwijst naar de lege plekken die soms in iemands leven kunnen ontstaan als er door een buitenstaander naar wordt gekeken. Patrick Modiano weet dit op bijzondere wijze terug te laten komen in meerdere aspecten van dit verhaal. Witte plekken worden deze lege plekken in dit verhaal genoemd en zijn de rode draad van dit verhaal over een zoektocht naar een vermiste vrouw. Doordat Patrick Modiano deze witte plekken zowel letterlijk als figuurlijk heeft verwerkt is er een duidelijk thema wat voor samenhang in het verhaal zorgt. En door het op verschillende manieren terug laten komen blijft het verhaal interessant en blijf je verder willen lezen.

In Onzichtbare inkt blijft relatief veel ongezegd, wat weer een mooie verwijzing is naar de witte plekken in dit verhaal. Zoals in het begin er nog weinig informatie is over de zaak Noëlle Lefebvre, zo blijft er tegen het einde veel ongezegd over wat Jean Eyben over haar vindt. Deze suggestie houdt het verhaal spannend en geeft de lezer veel ruimte voor eigen invulling. Anderzijds maakt hij met de weinige informatie wel meer dan genoeg duidelijk, wat een knappe prestatie is. Onzichtbare inkt is geen dik boek en het kost ook niet heel veel moeite om te lezen, je bent er dan ook zo doorheen. Maar het is wel een verhaal dat blijft hangen, vooral door de mysterie die om Noëlle Lefebvre blijft hangen. Dat dit mysterie niet storend wordt komt door de fijne schrijfstijl van Patrick Modiano. Hij heeft weinig woorden nodig om iets te beschrijven en het toch levendig te maken. Zo zie je de vermiste Noëlle duidelijk voor je. Het kost ook geen moeite om je het Parijs van de jaren zestig voor te stellen en Jean daar te zien lopen op zoek naar Noëlle.

Het verhaal van Onzichtbare inkt zit goed in elkaar alhoewel niet altijd meteen duidelijk is als er een tijdssprong wordt gemaakt. Bijvoorbeeld als Jean Eyben nadenkt over gebeurtenissen in de periode dat hij nog voor het detectivebureau werkt. Een sterk punt van deze roman zijn de verbinding die je automatisch aangaat met de hoofdpersonen, in dit geval vooral Jean en Noëlle. Je hoopt vanaf het begin dat Jean Noëlle zal vinden. Niet alleen omdat je dan weet wat er met haar gebeurd is, want dat wil je heel graag weten, maar ook omdat je het hem gunt om deze zaak af te kunnen sluiten.

Onzichtbare inkt is een aanrader voor lezers die graag ruimte houden voor hun eigen fantasie. Het is een verhaal dat niet helemaal is ingevuld maar de kaders zijn duidelijk en zorgen voldoende voor een afgerond verhaal. Door de prettige schrijfstijl van Patrick Modiano is het erg plezierig dit verhaal te lezen.

Recensie: Onzichtbare inkt - Patrick Modiano

Onzichtbare inkt

  • Auteur:

    Patrick Modiano
  • Verschenen:

    4 februari 2020
  • Uitgave:

    ISBN 9789021420844
    Uitgever Querido
    128 pagina's
  • Uitgever:

    Querido
  • Genre:

    Roman
  • Onze waardering:

             
  • Members waardering:

    1  2  3  4  5 
    (0 stemmen)
  • Omschrijving:

    "Er zijn witte plekken in het leven, witte plekken die je begint te vermoeden zodra je het dossier opent: een simpele steekkaart in een hemelsblauwe, mettertijd verbleekte map. Ook dat oude hemelsblauw is intussen bijna wit geworden.'

    Parijs in de jaren zestig. Jean Eyben, net twintig, werkt op proef bij een detectivebureau en krijgt de opdracht een jonge vrouw op te sporen. Haar dossier bevat voornamelijk witte plekken: er is maar weinig over haar bekend, en het is zelfs niet zeker of de naam die hij heeft doorgekregen, Noëlle Lefebvre, haar werkelijke naam is. Het verbaast dan ook niemand dat het hem niet lukt haar te vinden.

    Veel later, als hij al jaren schrijver is, herinnert de man zich zijn speurtocht van weleer en gaat hij opnieuw op zoek naar de vrouw, een queeste die hem via de parken, cafés en bioscopen van Parijs naar Rome voert. De kleur die in zijn herinnering terugkeert: blauw. Het vervagende blauw van de hemel op een zomerse dag met hoge sluierbewolking. Het verblekende blauw van de dossiermap waarin haar gegevens worden bewaard. Wie is zij, de vrouw die hij zoekt?

Meer info

Nieuwste artikelen

  • Als ik je morgen weer zie – Robbie Couch

  • De rivalen – Vi Keeland

  • Beers balkon - Jeroen Berkhout

  • Italopop - Vanja van der Leeden

  • Toespijs - Judith Cyrus

Gerelateerde artikelen

  • How to: een geweldige recensie schrijven in 9 heldere stappen

  • Recensie: De zeven zussen

  • Gezocht: recensenten

  • Recensie: Match

  • Gegijzeld - Chinouk Thijssen

Zoek in artikelen