Zonder de top te bereiken - Paolo Cognetti RECENSIE

Recensie: Zonder de top te bereiken - Paolo Cognetti

De acht bergen betekende ongetwijfeld de doorbraak van de Italiaanse schrijver en filmmaker Paolo Cognetti. De Milanees veroverde topplaatsen op alle bestsellerlijsten en kreeg enkele prestigieuze literaire prijzen bovenop. Dat bergen hem wel degelijk iets doen, bewijst zijn pas vertaalde werk Zonder de top te bereiken, oorspronkelijk geschreven in 2018 naar aanleiding van zijn veertigste verjaardag. Om niet in een midlifecrisis te belanden, besloot Cognetti zijn leven te overdenken met een paar vrienden op trektocht in het Himalaya-gebergte. Het relaas houdt het midden tussen een non-fictiewerk, reisdagboek en literaire overpeinzingen.

Samen met Remigio en Nicola en een hele rist aan dragers en muilezels besluit hij naar Dolpo te trekken, een afgelegen gebied in de Himalaya op de grens tussen Tibet en Nepal. Als leidraad en échte metgezel gebruikt hij de reisklassieker De Sneeuwluipaard, van de inmiddels overleden Amerikaanse avonturier Peter Matthiessen. Dat hij dweept met dit boek blijkt niet alleen doordat hij dezelfde reisroute neemt, maar vooral doordat hij elke avond opnieuw het boek herleest. Dat Cognetti lyrisch is over bergen en berglandschappen wisten we al uit zijn vorige werk. Eens te meer bewijst hij dat hij een uitstekende pen heeft als het gaat om beschrijvingen van de natuur.

Daarnaast weet hij ook op rake wijze enkele eenvoudige handelingen en karaktertrekken van de plaatselijke bevolking weer te geven. Bovendien was het ook zijn bedoeling om zijn innerlijke grenzen te verkennen en te kijken wat het leven precies inhoudt. Precies daar blijft de lezer op zijn honger zitten. Cognetti heeft last van hoogteziekte eens de 3500 meter is overschreden en dat blijkt ook uit zijn schrijven. Hij slaagt er niet meer in de diepste zielenroerselen op een goede manier bloot te leggen en blijft oppervlakkig rondcirkelen. Zeker, de weidsheid van de landschappen en de overweldigende natuurpracht van de Himalaya worden in volle glorie beschreven, maar wat er met een mens gebeurt die tegen de veertig aanloopt blijft in het ongewisse. Zijn overpeinzingen en inzichten probeert hij, zittend bij een kabbelend bergstroompje, naar voor te brengen, maar daarin faalt hij. Hij klinkt niet overtuigend of waarachtig genoeg. Zelfs de gesprekken met zijn beste vrienden die hij met dat doel had overtuigd de tocht met hem te ondernemen, blijven vlak en niet diepgaand. Het idee van het boek was nochtans origineel en misschien werkte de tocht voor de auteur wel helend en verhelderend, maar hij is er jammer genoeg niet in geslaagd om dat over te brengen op de lezer. Wie echter graag een reisgids van een onontgonnen gebied leest, zal wegdromen bij de mooie landschapsbeschrijvingen die Cognetti bovendien ook nog illustreert met eenvoudige en duidelijke zelfgemaakte schetsen.

Recensie: Zonder de top te bereiken - Paolo Cognetti