De IJzige Verloofde - Christelle Dabos RECENSIE

Recensie: De IJzige Verloofde - Christelle Dabos

De IJzige Verloofde van Christelle Dabos is het eerste deel van de vierdelige reeks De Spiegelpassante van deze Franse schrijfster. Christelle Dabos schreef de serie al een aantal jaren geleden, maar dit jaar zijn de Nederlandse vertalingen dan ook uitgekomen. De vermisten van Maneschijn (deel 2), Het geheugen van Babel (deel 3) en De storm van de echo's (deel 4) zijn de vervolgen.

Het boek begint meteen mysterieus, met een fragment over een wereld die eerst één was, maar later door een God in stukken werd gebroken. Het is wel duidelijk dat deze wereld niet de onze is en dat het een magische wereld is met zwevende delen, die Arken genoemd worden. Er zijn vier Arken, die draaien om een ontoegankelijk vulkanisch middendeel. De Arken zijn als het ware stadstaten die geregeerd worden door onsterfelijke leden van één machtige familie: de Familiegeesten. De mensen van deze Arken zijn sterfelijke afstammelingen van deze Familiegeesten en hebben allemaal speciale gaven, magisch als je dat zo wilt zien. 

Op een zo'n Ark: Anima, woont de jonge Ophelia. Anima is een beetje te vergelijken met een plattelandsdorp onder de Arken. Ophelia is geen sprankelende mooie jonge vrouw. Ze is alledaags, klein, ontzettend bijziend met een magische bril op, excentriek maar super slim en ongelofelijk stuntelig. Dat ze zo onhandig is en bijna verdeeld, komt door een ongeluk met één van haar bijzondere gaven: ze kan door spiegels reizen. Ze is een Spiegelpassante. Ophelia is echter ook een Lezer en dan moeten we niet aan iemand denken die graag leest, maar ze kan de geschiedenis en levensloop van mensen aflezen aan de voorwerpen die zij in hun bezit hebben of hebben gehad. Ze leest de geschiedenissen van voorwerpen. Gezien haar uiterlijk en natuur denkt Ophelia dat ze nooit zal trouwen, maar ineens wordt haar medegedeeld dat ze op last van de Familiegeest Artemis de Astrologe uitgehuwelijkt zal worden aan een jongeman van een andere Ark: de Pool Ark. Ze kan niet weigeren, want dan zal ze de familie eer schaden en verbannen worden. Wanneer ze de boomlange, oersaaie, lompe en ijzig arrogante Thorn ontmoet, weet ze al dat dit een totale ramp gaat worden. Voor de verloving van een jaar reist ze samen met haar peettante en chaperonne Rosalinde met Thorn mee naar de IJsark Pool, naar het landgoed De Hemelburcht van zijn tante Brunhilde. Daar blijkt dat de verloving niet zomaar geënsceneerd is, maar dat het allemaal om politiek en macht draait.

Christelle Dabos voert ons met De IJzige Verloofde een wereld binnen die een betoverende mix is tussen Alice in Wonderland en Het Gouden Kompas, met een goede scheut magie van Harry Potter eroverheen, maar ondanks de gelijkenissen blijft De IJzige Verloofde toch uniek. Het is geen eenvoudig lekker weglezend jeugdboek, maar eerder een complex Young Adult boek, waar in de eerste instantie romantiek niet de boventoon voert, maar politiek en machtsverhoudingen. Je komt terecht in een wereld die lijkt op een Renaissance hofhouding, vol valse nep beleefdheden en glimlachjes, terwijl iemand ondertussen een mes in je rug steekt of gif in je overvloedige maaltijd stopt.

Het hof van Pool is een politieke slangenkuil. Geregeerd door Familiegeest Heer Faroek. Zijn nakomelingen zijn door de eeuwen heen verdeeld in clans. Iedere familieclan is uit op zijn stuk van de macht. De familieclans blijven allemaal onder elkaar en naar de andere clans toe zijn ze ronduit agressief en gewelddadig. Je hebt de Mirages. Mindcontrole en oproepen van illusies zijn hun gaven. De Draken, mentale kracht, die zich omzet in fysieke aanvallen (Klauwen) is hun gave en de Kroniekschrijvers, hun gave is een fenomenaal geheugen. Je had ook nog de Nihilisten, maar die clan is uitgeroeid omdat zij dwars door illusies heen konden kijken en deze teniet konden doen en daar zat men niet op te wachten. De enige die nog in leven is en ondergedoken is, is Gwen. Zij blijkt een hulp voor Ophelia te worden. Weduwe Brunhilde blijkt de favoriet van Faroek te zijn en zij is zwanger van zijn kind. Thorn is de Intendant, een machtige ambtenaar belast met de de financiën van Faroeks rijk. Zij zijn leden van de familieclan de Draken. Thorn is echter een halfbloed. Zijn vader is ooit vreemd gegaan met een Kroniekschrijver vrouw. De Drakenclan haat Thorn dan ook en geen Drakenvrouw zou met hem willen trouwen. Vandaar het huwelijk met een buitenstaander, een Animiste, denkt Ophelia zelf, maar al gauw komt ze er achter dat haar niet alles verteld is en dat er veel meer achter zit. Ophelia komt in een soort gouden kooi terecht in een wereld waar alles illusie is. Ze weet dat zowel Thorn als zij elkaar totaal niet zien zitten, maar dat ze geen van beiden onder de verloving uit kunnen. In het politieke wespennest van Pool is haar leven in gevaar en Thorn probeert haar zoveel mogelijk uit het zicht te houden. Pas wanneer het huwelijk een feit is, zal ze veiliger zijn. Thorn moet dan ook nog zichzelf en zijn tante verdedigen tegen bijna onzichtbare aanvallen van hun vijanden en toch zijn ambities veilig stellen. Brunhilde vat het idee op om te schuilen op het landgoed Maneschijn van de Ambassadeur en Mirage lid Archibald. Zijn landgoed is een soort vrijplaats. Geen moorden of aanvallen in zijn kasteel. Alleen loopt dat allemaal even anders. Er is nog De Ridder, een apart mysterieus persoon in de gedaante van een schattig rozig 10 jarig jongetje, maar met een geest als een Medici gifmenger, totaal geobsedeerd door de mooie Brunhilde en hij zorgt voor grote onvoorziene problemen.

De negentiende eeuwse omgeving, mode en de combi van ouderwets met opkomende moderne mogelijkheden (er is telefoon en magische liften die mensen vervoeren) doet denken aan de sfeer in De Gouden Kompas. De magische voorwerpen, zoals o.a. een sjaal die zich gedraagt als een hondje en de bril van Ophelia, de zandlopers en de wonderlijke illusies, die van een kale ijzige stad met temperaturen onder nul, een stad met landgoederen maakt, die permanent in een lentelandschap verkeren of een maanlandschap tijdens een zomernacht, doen sterk aan Harry Potter denken. En bij de soms onwezenlijke tafrelen en vreemde situaties waarin Ophelia belandt, denk je als lezer gelijk aan Alice in Wonderland. Christelle Dabos heeft zich bij het spiegelreizen laten inspireren door Alice through the looking glass en het kunstwerk 'Man-uit-de-muur' in het Parijse Montmartre. De titel van de reeks in het Frans lijkt ook wel op de naam van het kunstwerk: La Passe-miroir, geïnspireerd op Le Passe-muraille. Maar de combinatie van dit alles, samen met de Machiavelli achtige acties en listen waarvan de personages zich bedienen, maken het boek ontzettend apart en super spannend. Christelle Dabos weet dit alles tot een soepel en boeiend geheel te maken.

Christelle Dabos heeft een heel fijne schrijfstijl. Soepel, vlot en niet verzandend in ellenlange uitleg. Ze vertrouwt op de fantasie van haar lezers. Haar personages geeft ze duidelijke karakters mee. Spanning bouwt zich langzaam op en de intriges ook. Daarbij maakt Dabos ook gebruik van humor om de spanning weer wat terug te brengen. De IJzige Verloofde is natuurlijk het begin van een reeks en het verhaal is duidelijk nog in opbouw, maar het heeft nu al de nodige verrassende wendingen. Ophelia is een personage dat zichzelf nog ontwikkelt. Ze komt niet glamorous over en laat iedereen denken, dat zij een timide makkelijk te hanteren onhandig lelijk meisje is. Ze verbergt haar ware ik achter een onverstoorbaar, tikkeltje onnozel masker. Maar ondertussen is ze slim zat en ondernemend. Niet van plan zich zomaar bij alles neer te leggen en zichzelf te verloochenen. Wanneer het er op aan komt, komt ze voor zichzelf op. Ze uit haar mening en laat niet met zichzelf sollen, maar neemt haar eigen beslissingen. De relatie tussen Ophelia en Thorn is nog ondergeschikt aan het verhaal. Het gaat nu nog om de belevenissen en groei van Ophelia in een voor haar totaal vreemde omgeving. Je merkt echter aan Thorn, dat deze eigenschappen in zijn saaie verloofde hem verrassen en zeker intrigeren. Het lijkt hem wel te bevallen dat Ophelia een slimme zelfstandige jonge vrouw blijkt te zijn. Ophelia is in de eerste instantie bang dat hij verliefd op haar gaat worden en dat is het laatste wat ze wil. Maar ze ziet ook dat het Thorn is en niet Brunhilde, die de leiding heeft over heel dit gebeuren en dat hij er alles voor over heeft om zijn ambities te realiseren. Hard en ijzig gaat hij op zijn doel af. Als lezer ben je benieuwd wat er achter dat ijzige masker van Thorn zit. Er spelen nog zoveel onontdekte onderhuidse relaties bij de diverse personages, die verder uitgewerkt gaan worden en deze interacties tussen de diverse personages zijn boeiend om te volgen. Je wilt zeker meer weten en verder lezen om te ontdekken wat er nog allemaal gaat gebeuren.

Ik ben daarom reuze benieuwd naar de vervolg delen. Ik kan niet wachten om te weten hoe het verder gaat en hoe dit zich allemaal zal gaan ontwikkelen. Kortom De IJzige Verloofde, openingsdeel van De Spiegelpassante, van Christelle Dabos is een absolute aanrader! Goed geschreven, spannend, boeiend en uniek. Voor mij zeker 5 hartjes waard.

Recensie: De IJzige Verloofde - Christelle Dabos