De Moedercode - Carole Stivers RECENSIE

Recensie: De Moedercode - Carole Stivers

De Moedercode van Carole Stivers is het debuut van deze Amerikaanse schrijfster; een in 2020 uitgekomen science fiction thriller. Carole Stivers is een doctor in de biochemie en maakte carrière in de medische diagnostiek. De kennis en vaardigheden op deze gebieden heeft ze nu gecombineerd met haar liefde voor schrijven om tot een zeer geloofwaardig science fiction boek te komen.

In 2049 laat de geheime dienst van de Verenigde Staten een biologisch wapen los in de Afghaanse stad Tabula Rasa in de strijd tegen terroristen. Het IC-NAN project. Een nanotechnisch gif, dat een soort longkanker veroorzaakt. De techniek slaat echter op hol en de NAN's worden tot een soort zelfregulerende microben-fabriekjes voor toxische DNA, die niet te stoppen zijn en die langzaam maar zeker heel de mensheid uitroeien. De Epidemie slaat toe. Wetenschappers moeten een antistof zien te ontwikkelen, maar al gauw besluiten zij dat de antistof niet op tijd gefabriceerd kan worden om heel de mensheid te redden. Ze besluiten daarom 50 embryo's van gemuteerde baby's te maken. Baby's die immuun zijn voor de NAN's. De foetussen zullen volgroeien in incubators die in robots worden geplaatst en de robots zullen naar veilige afgelegen delen van de Verenigde Staten gestuurd worden. Zo zal de mensheid overleven. De robots worden zo geprogrammeerd dat ze alles meekrijgen om voor de zuigelingen te zorgen in een post-apocalyptische wereld. Ze krijgen moederlijke gevoelens geprogrammeerd zodat ze voor de kinderen echte Moeders worden. Maar ze krijgen ook de orders om na verloop van tijd elkaar op te zoeken en zich uiteindelijk met de kinderen te melden bij het opvangcentrum in San Francisco. Er gaat echter iets fout en als de overlevende wetenschappers de kinderen willen opvangen, worden ze tegengehouden door de Moeders, die hun kinderen volgens de ingeprente Moedercode verdedigen tegen gevaar!

Het boek heeft geen chronologische tijdlijn. Het verspringt iedere keer. Het begint in 2049 en springt over naar 2060, wanneer de Moeders met hun kinderen op pad gaan. Daarna kan het weer teruggaan naar 2051 of 2054, toen de foetussen gecreëerd werden en dan weer ineens naar 2061 en zo oplopen naar 2064. Dit om het verloop van de apocalyptische gebeurtenissen uit te leggen en de levens van de betrokken wetenschappers en de Kinderen te beschrijven. Ondanks de schijnbaar warrige tijdslijn, blijft het verhaal te allen tijde duidelijk en blijft het verhaal boeiend.

Carole Stivers heeft namelijk een prettige open schrijfstijl. Ze beschrijft de technisch wetenschappelijke stukken op een ook voor leken goed te snappen manier en verzandt niet in vakjargon dat men niet meer kan volgen. De dialogen en emotionele kwesties die de personages doormaken zijn geloofwaardig en je leeft met iedereen mee. Ze weet zelfs de robots over te laten komen als personages van vlees en bloed met gevoelens. De ontwikkeling van de robots tot echte Moeders en hun band met hun kind is boeiend om te lezen. Net als de ontwikkeling van de kinderen, die in de harde wereld al zo snel volwassen moeten worden.

De hoofdpersonages bij de wetenschappers die hun onderzoek doen in Los Alamos New Mexico zijn de coördinator generaal Rick Blevins en hoofdwetenschapper Rose McBride. Zij geven hun eigen kind, zoontje Kai, mee met een Moederrobot RHO-Z (Rosie – vernoemd naar Rose). Alle robots krijgen de persoonlijkheden van de biologische moeders geprogrammeerd en RHO-Z krijgt de persoonlijkheid van Rose mee. Rick geeft de robot een speciaal merkteken: een gele vlek op een van de vleugels. Dan is er nog het koppel wetenschappers James Said en Sara Khoti. Door de Epidemie verliezen zij hun eigen kind, maar ze adopteren een van de kinderen uit het project: Misha. Misha werd al vroeg uit het project gehaald toen bleek dat zeker de helft van de Moederrobots nog niet klaar waren met het programmeren, waardoor slechts 23 Moeders met hun kinderen het uiteindelijk gered hebben. Maar ondanks dat Misha bij mensen is opgegroeid, blijkt ze toch een band te hebben met de Moeders en de andere kinderen. Hoe is dat dan mogelijk?

Vanwege de incomplete programmering en de mutaties die er bij de Moeders optreden, verloopt het terugkeer programma ook niet volgens plan en de wetenschappers lopen tegen een blokkade aan van Moeders die hun kinderen tegen al het onbekende willen beschermen. De tijd dringt echter, want de wetenschappers zijn niet geheel immuun en men moet de kinderen voorbereiden op de toekomst.

De Moedercode van Carole Stivers is zondermeer een intelligente spannende science fiction thriller, die in deze tijd van Covid-19 Corona griezelig actueel is. De Epidemie zoals beschreven in het boek komt akelig dicht bij de pandemie die wij momenteel in de wereld meemaken en stiekem ben je dan blij dat het Corona virus, ook een longvirus, niet zo snel dodelijk is als de in het boek beschreven NAN's. Momenteel maakt de gehele mensheid nog een goede kans en in De Moedercode is echt iedereen de pineut. Het boek zet je wél heel erg aan het denken... immers "what if?".

De Moedercode is een boek dat laat zien dat wetenschap en techniek veel kunnen oplossen, maar vaak ook de oorzaak kunnen zijn van de ellende. De Moedercode laat ons inzien, dat emoties en gevoelens uiteindelijk toch een grotere rol spelen in het menselijk leven dan gedacht en niet alleen in het menselijk leven, maar ook in kunstmatig intelligent leven. En dat de Natuur altijd maatregelen zal nemen om voor zichzelf te zorgen.

Misschien een goede les om mee te nemen nu we zelf te maken hebben met een hardnekkig virus dat ons leven nu en in de toekomst aardig op zijn kop kan zetten.

Al met al vond ik De Moedercode van Carole Stivers een indringend pakkend boek, met een heftige emotionele lading. Ik geef het boek dan ook 5 hartjes.

Recensie: De Moedercode - Carole Stivers