Midzomer, stadsmoe - Bernard Wesseling RECENSIE

Recensie: Midzomer, stadsmoe - Bernard Wesseling

Je waant jezelf direct fietsend in Amsterdam tijdens het lezen van deze beeldende roman. Rochus is fietskoerier en maakt in Amsterdam de meest bijzondere dingen mee. Plotseling verdwijnt zijn goede vriend en mentor Sjako spoorloos. In het eerste deel van dit boek kom je meer te weten over hun band en wordt je meegenomen in deze zoektocht.

Omgevingen en situaties worden beeldend beschreven waardoor je jezelf direct in een bepaalde sfeer kunt voorstellen. Door verschillende lang beschreven passages kan het zijn dat je je gaat afvragen waar het verhaal heen gaat. Dit kan het boek Midzomer, stadsmoe zowel mysterieus als langdradig maken. Het gevoel wordt versterkt doordat er in het begin van het verhaal relatief weinig gebeurt. 

Het tweede deel draait vooral om Alma, waar Rochus verliefd op wordt. Zij biedt hem een totaal ander perspectief dan hij gewend is. Hun liefde ontboezemt en je leert meer over de compleet verschillende denkbeelden van de personages. Alma is heel positief ingesteld en wil samen met Rochus de wereld verbeteren. Ze vertrekken in het derde deel samen naar Lesbos om daar als vrijwilliger te helpen. Hier leert Rochus relativeren en krijgt hij vele nieuwe inzichten.

Aan de schrijfstijl en het taalgebruik kun je merken dat de schrijver van Midzomer, stadsmoe ook een dichter is. Hij maakt veel gebruik van beeldspraak en zet de personages bijna neer als karikaturen. Zo wordt bijvoorbeeld een rangeerterrein beschreven als een galgenveld bij onweer en wordt Rochus verdwenen vriend Sjako als langslaper, nachtbraker, klaploper, hypochonder neergezet. Je voelt door deze dichterlijke schrijfstijl en woordenwatervallen veel emoties en gedachten van Rochus. Je verdrinkt in ergernissen en gaat zelf stuiteren door zijn enthousiasme.

Daarnaast bevat Midzomer, stadsmoe diepzinnige filosofische perspectieven over bijvoorbeeld vrijheid: "Vrijheid, het ontbreken van elke plicht en verantwoordelijkheid, heeft twee gezichten: ze kan zich voordoen als een uitnodigende ruimte of als een dreigende leegte." Door dit soort inspirerende passages kun je worden getriggerd, maar het draagt niet altijd bij aan de verhaallijn. Je wordt in dit verhaal niet echt meegenomen in een duidelijke richting waardoor de spanning van het boek naar mijn idee verdwijnt.

Midzomer, stadsmoe is een literair hoogstandje waar je van moet houden. Zoek je in een boek graag naar het verhaal achter het verhaal en hou je van beeldspraak, dan is deze roman echt iets voor jou! Wil je gepakt worden door een spannend verhaal die je in een handomdraai uit leest? Dan zou ik deze even lekker laten gaan.

Recensie: Midzomer, stadsmoe - Bernard Wesseling