Maar waar zijn die duiven dan - Jan Siebelink RECENSIE

Recensie: Maar waar zijn die duiven dan - Jan Siebelink

Als Hugo Tempelman een brief krijgt van zijn arts waar waarschijnlijk slecht nieuws in staat, neemt hij een gehaast besluit. Hij gaat ervandoor om nog één keer langs de plekken te gaan die veel voor hem betekenen. Maar waar zijn die duiven dan vertelt het verhaal van de laatste dag van Hugo Tempelman en neemt de lezer mee in zijn herinneringen.

Maar waar zijn die duiven dan sluit naadloos aan bij het oeuvre van Siebelink qua thematiek en verhaallijn. Het boek doet enorm denken aan een van de verhalen in de verhalenbundel Nachtschade, waarmee Siebelink in 1975 debuteerde. Het desbetreffende verhaal 'Witte chrysanten' bevat bijna alle elementen die kenmerkend zijn voor het werk van Siebelink: een diepreligieuze vader, een armzalige kwekerij en het gevoel laag op de sociale ladder te staan. Ook in dit boek komen het geloof en die kwekerij weer naar voren.

Vooral het begin van het boek lijkt veelbelovend, precies wat kenners van het werk van Siebelink zullen verwachten. Helaas blijft het niet zo, want hoe verder het verhaal vordert, hoe warriger en minder interessant de verhaallijn wordt. Het achtergrondverhaal van Tempelman blijft redelijk vaag ondanks de vele herinneringen, het geheel doet een beetje gehaast aan, en de meeste personages komen maar sporadisch in beeld, terwijl ze in het slot ineens een belangrijke rol hebben.

Maar waar zijn die duiven dan roept voor mensen die bekend zijn met het werk van Jan Siebelink niet alleen herkenning, maar ook vervreemding op. Zo keren Hans en Margje Sievez, het meest bekend als hoofdpersonages van Knielen op een bed violen, opnieuw op in dit boek, alleen blijken ze in dit boek ineens kinderloos, terwijl ze dat in Knielen op een bed violen absoluut niet waren. Omdat hun achtergrond ineens anders is, voelt het een beetje vreemd aan dat ze in dit boek tevoorschijn komen.

Terwijl de personages van Siebelink normaal gesproken wel sympathie oproepen, is dat bij hoofdpersonage Hugo Tempelman absoluut niet het geval. Tempelman is een sportieve, gebruinde fitte oude man, een beetje een macho. Vanwege de brief die hij van zijn arts krijgt, voelt hij zich nu een 'radeloze oude man die geen toekomst meer heeft'. In het boek merk je hier echter weinig van. Het macho hoofdpersonage vertelt over zijn escapade met Pauline en liegt erover tegen zijn vrouw alsof het niets is. Na de dood van zijn vrouw bezoekt hij ook regelmatig een bordeel. In niets lijkt Tempelman op een oude man en sympathiek is hij al helemaal niet.

Maar waar zijn die duiven dan is een verhaal dat veelbelovend lijkt, maar uiteindelijk wat oppervlakkig en gehaast blijkt. Ook in dit boek staan het geloof, een armzalige kwekerij en het gevoel laag op de sociale ladder te staan weer naar voren. Voor lezers die bekend zijn met de boeken van Siebelink is Maar waar zijn die duiven dan tegelijkertijd herkenbaar, maar ook vervreemdend, want de personages die opnieuw opduiken lijken ineens een andere achtergrond te hebben. Maar waar zijn die duiven dan is vergeleken bij de andere boeken van Siebelink zeker geen hoogvlieger.

Recensie: Maar waar zijn die duiven dan - Jan Siebelink