De hoeken van het hart - Francoise Sagan RECENSIE

Recensie: De hoeken van het hart - Francoise Sagan

Als Ludovic Cresson ternauwernood een zwaar auto-ongeluk overleeft, verklaren zijn familieleden hem voor gek. Ze stoppen hem weg in ziekenhuizen, revalidatiecentra en psychiatrische klinieken. Maar dan breekt na drie jaar eindelijk het moment aan waarop Ludovic terugkeert naar huis. Zijn vrouw, Marie-Laure, blijft liever in haar rol als rijke weduwe en ook de andere huisgenoten weten zich geen raad met hem. Daarom besluiten ze een groot feest te geven om de buitenwereld te bewijzen dat hij niet gek is. Als Fanny, de moeder van Marie-Laure, daarvoor een paar weken komt logeren, brengt ze het al zo broze evenwicht aan het wankelen. Zou zij Ludovic zien als een dorpsgek, of ziet zij de knappe jongeman die hij eigenlijk is?

De schrijfster van De hoeken van het hart is in 2004 al overleden, toch is De hoeken van het hart pas net gepubliceerd. Hoe dit kan? Dat wordt uitgelegd in de inleiding van dit boek. De inleiding is geschreven door Denis Westhoff, de zoon van Francoise Sagan. Hij vond het onvoltooide manuscript en besloot het zelf te herschrijven en te voltooien en ondertussen de typische stijl van Francoise Sagan te behouden. Een lastige taak, die zoals het lijkt, goed is gelukt.

De bewoners van La Cressonnade vormen een opmerkelijk gezelschap. Zo heb je Henri, de man des huizes, die na het overlijden van zijn eerste vrouw onvermurwbaar is en met harde hand het huis regeert. Zijn tweede vrouw is Sandra, die haar tijd meer doorbrengt in haar bed dan in het gezelschap van de anderen. Haar broer, Phillipe, woont ook met enige regelmaat in het huis. Vroeger was hij een echte rokkenjager, maar tegenwoordig slijt hij zijn tijd met zijn achterdocht. Dan hebben we nog de vrouw van Ludovic, de zoon van Henri, Marie-Laure. Een hooghartige dame die puur voor het aanzien met Ludovic is getrouwd. Tot slot hebben we nog Fanny, de vrolijke, openhartige moeder van Marie-Laure, die alle bewoners wakker schudt. Een bij elkaar geraapt zooitje waarvan de karakters worden geprojecteerd in de inrichting van het huis.

Het verhaal van De hoeken van het hart leest snel. Het verhaal zou eerst een filmmanuscript worden en dat herken je terug in de tekst. Er wordt weinig achtergrondinformatie gegeven en het gaat vooral om de gebeurtenissen in het nu. Er wordt veel tijd besteed aan het creëren van aansprekende karakters en minder aan de denkwijzen of de causaliteit van handelingen. 

Francoise Sagan heeft geprobeerd een literair kunstwerk te maken van De hoeken van het hart. Ze heeft de woorden zorgvuldig gekozen, waardoor er weelderige zinnen ontstaan. Er wordt gesproken over monastieke kamers en de textuur van de bladeren van de plantaan die wordt vergeleken met de gevoelens van de personages. Het verhaal heeft een hoog tempo waardoor de de draad van het verhaal wel eens kwijt is. Ook het einde is bijzonder, het voelt niet af en toch is alles gezegd wat gezegd moest worden.

Al met al is De hoeken van het hart typisch literair. Er wordt gebruik gemaakt van de eigenaardige personages en de afspiegeling van deze in de inrichting van het huis. Een beestenboel, die letterlijk compleet wordt met de komst van Ganache. Het is een verhaal dat door elke lezer anders gelezen zou worden en dat maakt De hoeken van het hart bijzonder.

Recensie: De hoeken van het hart - Francoise Sagan