Liefde is voor losers - Wibke Brueggemann RECENSIE

Recensie: Liefde is voor losers - Wibke Brueggemann

Phoebe's familie is niet wat je noemt 'standaard'. Haar alleenstaande moeder werkt voor een internationale hulporganisatie als arts en dat betekent dat Phoebe meer bij Kate, een vriendin van haar moeder, logeert dan in haar eigen huis. Hier bovenop wordt haar beste vriendin Polly hopeloos verliefd. Dat heeft als gevolg dat ze minder tijd heeft voor Phoebe en het zet hun vriendschapsrelatie behoorlijk onder spanning. Liefde lijkt Phoebe zo stom en ze wil er niets mee te maken hebben, maar dan komt Emma in haar leven...  

De mooie roze cover met het lieflijke lettertype verraadt door middel van de ongemakkelijk uitziende tiener op de illustratie al een beetje dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn zal zijn. Liefde is voor losers klinkt natuurlijk ook al niet erg zoetsappig. Het verhaal voelt erg natuurlijk aan, ondanks de ongewone thuissituatie van hoofdpersonage Phoebe. Het is ietwat uitvergroot allemaal, maar eigenlijk komen de normale tienerproblemen aan bod.

De geloofwaardigheid wordt sterk beïnvloed door de stijl waarin het verhaal verteld wordt. Het is geschreven in de vorm van een dagboek en zo is het ook erg inzichtelijk hoeveel tijd er verstrijkt. De dagboeknotities zijn vergezeld van een hashtag die erg prikkelend werkt. Deze kleine titels zijn zo gekozen dat ze de lezer erg nieuwsgierig maken en na het lezen van het bijhorende stukje, denk je 'oh, wat een goed gekozen titel'. Wibke Brueggemann toont daar haar oog voor detail. Ook in de woordkeuze en de wijze waarop ze variatie brengt in het verhaal door opsommingen of meerdere malen 'P.S.' na elkaar te gebruiken, houden het verhaal sprankelend. 

De vertellende ik-vorm zorgt ervoor dat je Phoebe van dichtbij volgt en geeft Liefde is voor losers een persoonlijk gevoel mee. Je bekijkt alles door de ogen van deze worstelende tiener en dat zal voor de jongvolwassen doelgroep van dit boek soms confronterend zijn. Toch is de toon erg ludiek en wordt er met een knipoog bewustwording gecreëerd. Je beste vriendin heeft een vriendje? Natuurlijk kan je de jongen in kwestie niet uitstaan! Jíj bent niet verliefd op hem én hij steelt de persoon waar je het meeste op steunt van je.  

De nodige portie ellende komt wel op de lezer af, maar het voelt nergens 'too much'. Je doorloopt samen met Phoebe het hele scala aan gevoelens. En nee, Phoebe reageert niet altijd zoals je hoopte of zoals ze zou moeten doen, maar net daarom bouw je ontzettend veel sympathie voor haar op. Ze is niet perfect, gelukkig! De andere personages komen minder uit de verf qua gevoelens, maar Wibke Brueggemann zet ze wel zo neer dat je het gevoel hebt dat je ze kent. Ze krijgen allemaal een eigen persoonlijkheid mee die noch goed, noch slecht is. Het mooie, grote grijze gebied waar de werkelijke mens zich in bevindt, is erg goed belicht in Liefde is voor losers.  

De liefde staat centraal, maar die is niet altijd romantisch en standaard. Liefde voor vrienden, ouderliefde, en zelfs de liefde voor dieren vormen evengoed een belangrijke brok van de warme gevoelens. Liefde is voor losers is prettig om te lezen. De rauwe momenten zijn nodig om het verhaal op een hoger plan te tillen en zorgen voor een stukje blijvende herinnering aan het boek. Afscheid nemen hoort evengoed bij het leven en de liefde, maar het blijft moeilijk. Ook afscheid nemen van het mooie verhaal dat Wibke Brueggemann heeft gecreëerd voelt moeilijk aan het einde van Liefde is voor losers.

Recensie: Liefde is voor losers - Wibke Brueggemann