De Dood In Haar Handen - Ottessa Moshfegh RECENSIE

Recensie: De Dood In Haar Handen - Ottessa Moshfegh

Vesta Gul is na de dood van haar man naar de andere kant van het land verhuisd. Ze heeft een hond geadopteerd waardoor ze zich niet zo eenzaam zal voelen, maar is toch afgezonderd van de rest van de wereld. Als ze op een ochtend op een vreemd briefje stuit op de bosgrond van haar ochtendwandeling raakt ze in de war door deze geschreven woorden:

Haar naam was Magda. Niemand zal ooit weten wie haar heeft vermoord. Ik was het niet. Hier ligt haar lichaam.

Ze begint haar eigen speurwerk en duikt in haar eigen verbeelding. Hoe meer ze 'ontdekt', hoe meer ze verstrikt raakt. Zal ze de waarheid achter deze waarschijnlijke moord vinden?

Wie bekend is met het werk van Ottessa Moshfegh weet dat de hoofdlijn van haar romans zich meestal niet in de buitenwereld afspelen, maar in het binnenste van de hoofdpersoon. Zo ook in De Dood In Haar Handen. Vesta Gul is een oudere vrouw die vooral naar binnen gekeerd leeft. Ze is niet sympathiek, innemend of hartelijk, maar juist hard, met scherpe randjes. Iemand waarbij je niet graag naar binnen kijkt. Toch ontwikkel je een bepaald medelijden voor haar. Je krijgt natuurlijk een intiem inkijkje in het reilen en zeilen van haar hersenspinsels. En spinsels zijn het zeker. De ene na de andere gedachte passeert de revue. Over haar verleden, het heden, hoe ze denkt dat de moord zich heeft afgespeeld, wie er allemaal bij betrokken waren.

Moshfegh heeft met De Dood In Haar Handen geen boek voor watjes geschreven. Het is lastig om in te komen, maar ook lastig om uit te stappen. Vesta dringt je eigen gedachten binnen en stelt je constant vragen waar je vaak geen antwoorden op hebt. Doorweven met wat bestempelt is als 'gitzwarte komedie' neemt Moshfegh je mee op reis waarbij je volledige vlucht oogkleppen ophebt. Je ziet, hoort en proeft niets anders dan Vesta doet.

Met een groots doch open einde weet Moshfegh De Dood In Haar Handen te laten eindigen op een bittere noot. Je voelt je afgescheept, er zijn teveel losse eindjes om het hierbij te laten. Maar dat is waarschijnlijk waar Moshfegh op doelde met deze ruim 200 pagina tellende roman. Een beetje paranoia blijft bij je achter, want als Vesta zo kan afglijden, hoe ver ben je dan zelf verwijderd van een complete mentale breakdown? Hopelijk zul je het antwoord nooit ontdekken.

Recensie: De Dood In Haar Handen - Ottessa Moshfegh