Zwarte zomer - M.W. Craven RECENSIE

Recensie: Zwarte zomer - M.W. Craven

Rechercheur Washington Poe heeft een aantal jaar geleden de zaak geleid tegen Jared Keaton, een charmante en charismatische sterrenchef. De vermoedelijke psychopaat werd, grotendeels op de getuigenis van Poe, veroordeeld voor de gruwelijke moord op zijn dochter Elizabeth. Haar lichaam is echter nooit gevonden. Jaren later komt een jonge vrouw het politiebureau binnenstrompelen met onweerlegbaar bewijs dat zij Elizabeth Keaton is. Aan Poe de taak om dit mysterieuze vraagstuk op te lossen: hoe kan iemand zowel dood als levend zijn?

Zwarte zomer van de Britse thrillerauteur M.W. Craven is deel twee in de serie over rechercheur Washington Poe. In eigen land heeft de auteur al groot succes geboekt. Het eerste deel van de serie, genaamd The Puppet Show, won in 2019 de CWA Gold Dagger Award. Helaas is The Puppet Show nog niet vertaald naar het Nederlands. Dat is een gemiste kans. In Zwarte zomer wordt namelijk herhaaldelijk verwezen naar het eerste deel. Hoewel het boek goed op zichzelf te lezen is, wordt de leeservaring leuker als je de personages al beter kent en de referenties snapt.

Desondanks leest Zwarte zomer ook zonder voorkennis lekker weg. De proloog begint al spannend en roept – behalve een hoop vragen – ook meteen walging op. Met huiveringwekkende feiten en goede woordkeuzes weet Craven direct de juiste toon aan te slaan voor een spannende thriller. Gedurende de rest van het boek blijft de spanningsboog strak: door de korte hoofdstukken met cliffhangers, de tijdsdruk in het verhaal en de dreiging van een psychopaat op vrije voeten wil je snel verder lezen.

Craven compenseert regelmatig de heftige gebeurtenissen met de nodige humor. Die bestaat uit grappige vergelijkingen (‘zeldzamer dan de drollen van een hobbelpaard’) en herkenbare, alledaagse situaties (‘hij wreef zijn bril over zijn stropdas, maar had hem net zo goed over wat chips kunnen wrijven’ – iedere brildrager weet dat dat waar is). Dat zorgt dat het boek goed wegleest.

De personages zijn vrij stereotiep. Ondanks het feit dat Poe een achtergrondverhaal heeft dat volgens het boekje is uitgewerkt, wordt hij nooit echt een round character. Hij valt precies in de categorie ‘wat ouderwetse rechercheur die eigenwijs is en eigenzinnig, maar uiteindelijk wel altijd de zaak oplost’. Zijn sidekick Tilly Bradshaw is een sociaal onhandige, maar briljante data-analist die alles kan. De (overigens ook briljante) patholoog heeft – zoals het hoort – vreemde trekjes die eigenlijk niet door de beugel kunnen, zoals het lakken van de nagels van de doden in haar mortuarium. Deze clichés maken het boek echter niet minder leuk, maar juist lekker herkenbaar.

Het zijn vooral het paradoxale vraagstuk (‘hoe kan iemand dood en levend zijn?’) en de goed gevonden plot die Zwarte zomer tot een ware whodunnit maken. Hoewel het fictie is, is het wel gebaseerd op een aantal kloppende details. Zo zijn er in de omgeving van Cumbria inderdaad nucleaire bunkers te vinden en wordt de plot ondersteund door waargebeurde feiten.

Zwarte zomer is een goede thriller met een interessant plot, een huiveringwekkende sfeer en de nodige humor: een ware pageturner, dus.

Recensie: Zwarte zomer - M.W. Craven