Welterusten, mama - Mi-Ae Seo RECENSIE

Recensie: Welterusten, mama - Mi-Ae Seo

Welterusten, mama wordt aangekondigd als bijna verplicht leesvoer voor al wie van Mindhunter op Netflix houdt. In deze reeks proberen twee FBI-psychologen een diepere inkijk te krijgen in het brein van seriemoordenaars. Dit is ook de insteek van deze  Zuid-Koreaanse thriller van de hand van Mi-Ae Seo. Naast thrillerauteur is ze nog scenarioschrijfster, en bijzonder populair in haar thuisland. Welterusten, mama probeert nu de wereld te veroveren en is vertaald in acht landen.

Seonkyeong doceert criminologie aan de universiteit van Seoel. Ze tracht studenten bij te brengen wat seriemoordenaars drijft om hun misdaden te begaan. Als plots Lee Byeongdo, Zuid-Korea’s grootste seriemoordenaar, haar wil spreken, gaat ze daar natuurlijk gretig op in. Temeer omdat deze kille seriemoordenaar alle medewerking in het politieonderzoek weigerde en nooit met iemand wilde praten. Alleen rijst de vraag waarom hij precies met Seonkyeong wil praten; zij heeft hem immers nooit ontmoet en heeft geen idee hoe hij haar kent. Tegelijk moet Seonkyeong plots de zorg op zich nemen van Hayeong, het 11-jarige getraumatiseerde dochtertje, van haar kersverse echtgenoot. Nadat haar moeder het vorige jaar zelfmoord pleegde, zijn nu ook haar grootouders bij wie ze inwoonde, in een brand om het leven gekomen. Van bij het begin vertoont Haeyong vreemd gedrag, iets wat bij Seonkyeong gemengde gevoelens oproept. Als ze door de gesprekken met Byeongdo dan ook nog eens vele gelijkenissen opmerkt met haar stiefdochter, stijgt de spanning alleen maar.

De poging om in het hoofd te kruipen van een seriemoordenaar is zeker lovenswaardig, maar Mi-Ae Seo blijft een beetje ronddraaien in cirkels. Hoewel de hele tijd een onderhuidse spanning aanwezig blijft, is het verhaal ook grotendeels voorspelbaar. De wisselende perspectieven zijn zeker een meerwaarde voor de thriller, maar ook hier zit geen grote lijn in. Aan de personages besteedt Seo wel veel aandacht, althans aan de drie hoofdpersonages. De andere personages blijven zeer summier, waardoor ze soms ook ongeloofwaardig overkomen, zoals bv. de echtgenoot/vader. Ze probeert trouw te blijven aan haar concept en dat primeert op het verhaal: hoe werkt het brein van een seriemoordenaar… Seo probeert dat op een zodanige manier te schrijven dat de lezer zich ook inleeft en bijna sympathie of medelijden krijgt met seriemoordenaars. De herhaling die hier te pas en onpas wordt gebruikt, werkt op de lange duur een beetje storend. Onverwacht is wel het open einde van het boek, of is het toch geen open einde? Welterusten, mama leest zeer vlot. Nergens worden moeilijke taal of ingewikkelde zinsconstructies gebruikt. Alleen aan de vele Koreaanse namen is het in het begin even wennen. Welterusten, mama haalt niet het niveau van de ingenieuze en briljante thrillers die we in Europa gewoon zijn (denk maar aan de rist Scandinavische toppers), maar is best verteerbaar.

Recensie: Welterusten, mama - Mi-Ae Seo