Drie vrouwen - Jojo Moyes RECENSIE

Recensie: Drie vrouwen - Jojo Moyes

Sabine heeft haar grootouders slechts twee keer eerder ontmoet als ze door haar moeder naar Ierland wordt gestuurd. Kate heeft even tijd voor zichzelf nodig in Londen en haar relatie met haar puberdochter is de laatste tijd nogal een uitdaging. Bij haar grootouders op de manege worstelt ook Sabine met zichzelf en haar band met haar moeder. Daarnaast moeten het tochtige oude huis het ontgelden, het gebrek aan een computer en de ouderwetse waarden en normen van haar grootouders, die elkaar in de jaren vijftig ontmoetten en binnen een dag getrouwd waren. Als Kate door de ziekte van haar vader gedwongen is ook naar Ierland af te reizen, moeten de drie vrouwen voor het eerst in jaren tijd met elkaar doorbrengen. Dat leidt tot gesprekken die misschien al veel eerder gevoerd hadden moeten worden.

Drie vrouwen is het debuut van Jojo Moyes, toentertijd uitgebracht onder de titel Paradijs op aarde. Sindsdien heeft de schrijverscarrière van Moyes een grote vlucht genomen, zeker na het verschijnen en de verfilming van Voor jou. Wereldwijd zijn al meer dan 32 miljoen van haar boeken verkocht. Die populariteit biedt natuurlijk een mooie aanleiding om haar oude, onbekendere werk in een fris jasje opnieuw onder de aandacht te brengen. Of dat ook echt toegevoegde waarde heeft, is een tweede. Het is soms niet voor niets dat een doorbraak pas met een later boek kwam...

Moyes staat inmiddels bekend om haar vlot weglezende verhalen over sterke vrouwen en wat dat betreft stelt Drie vrouwen zeker niet teleur. Grootmoeder Joy, moeder Kate en dochter Sabine hebben alle drie hun eigen stem, levensverhaal, wensen en verlangens. Met die levens, zowel apart als daar waar ze elkaar raken, heb je sowieso al een interessant verhaal te pakken. Daarbij komt dan nog het vroegere leven van Joy, die haar man Edward in 1953 ontmoette in Hongkong en met hem over de wereld reisde. En dat weten we inmiddels ook van Moyes: ze is ook erg sterk in historische fictie.

Het is echter bijna te stellen dat de verhalen uit Joys verleden de beste hoofdstukken van Drie vrouwen zijn. In die stukjes van het verhaal lijkt Moyes het meest op haar gemak. Ze lijken zo uit haar pen gerold en het Hongkong van vroeger wordt met veel plezier tot in detail tot leven gebracht. Maar wat ze nu precies wil zeggen met die passages, komt maar slecht uit de verf. Dat Joy binnen een dag zeker wist dat ze met Edward wilde trouwen... Nou en. Een groot familiegeheim dat boven water komt? Valt best mee. De flashbacks geven ons een aardig inkijkje in Joys verleden, maar het echte verhaal speelt zich veel meer af in het heden van de drie vrouwen. Het verleden krijgt door het terugblikken, en met name doordat het boek daarmee start, te veel gewicht.

Met dat soort net niet lekkere keuzes verraadt Drie vrouwen de toenmalige onervarenheid van de auteur. Daarbij wil ze te veel vertellen over de bijpersonen, wordt er verwarring gezaaid over het verstrijken van de tijd (welke tiener kan in oktober weken op vakantie, en zelfs zonder dat het kerst wordt?) en valt de ontknoping nogal tegen. In de basis heeft Moyes een boeiend verhaal te vertellen, haar personages zijn gelaagd en ze kan schrijven, maar ze wist die elementen in haar debuut nog niet optimaal bij elkaar te brengen. Talent is er onmiskenbaar, maar de echte vaardigheid kwam later. Dat kan een modernere omslag met een nieuwe titel niet verhullen. De oude fans hadden het debuut van hun idool ook wel gevonden in het oude jasje. Voor nieuwe liefhebbers is kennismaking met Moyes toch meer aan te raden via haar latere werk.

Recensie: Drie vrouwen - Jojo Moyes