Brave honden halen de Zuidpool niet - Hans-Olav Thyvold RECENSIE

Recensie: Brave honden halen de Zuidpool niet - Hans-Olav Thyvold

Majoor Thorkildsen besluit op een dag om het leven van zijn vrouw en hem te verrijken en komt thuis met de zwarte hond Tassen. Hoewel de vrouw des huizes eigenlijk helemaal geen hond in huis wil, begint ze haar hart toch aan het vrolijke en kwispelende pluizenbolletje te verliezen. Al snel vindt het gezin haar weg met de nieuweling in huis en vormt Tassen de lijm waardoor ze onafscheidelijk zijn. Als het noodloot toeslaat en de majoor overlijdt, blijven tassen en mevrouw Thorkildsen alleen achter...

Brave honden halen de Zuidpool niet heeft een emotionele start waarin de hond Tassen afscheid neemt van zijn stervende baasje. Hierna neemt het verhaal een drastische wending en met een sprong terug in de tijd wordt er kennis gemaakt met de pup die door zijn afwijkende gezichtskleur een achterblijver van het nest blijft. De gevoelens die de bezoekers teweegbrengen bij Tassen worden op een treffende doch humoristische manier weergeven. 

Het is lastig is om je in te leven in een ander zoogdier dan je eigen soort, maar toch zorgt Hans-Olav Thyvold ervoor dat je empathie voor Tassen op kunt wekken. De vooroordelen en uitspraken van de 'puppykijkers' zijn realistisch en gemakkelijk voor de geest te halen. Op een treffende manier vertelt de viervoeter hoe stereotypen op hem overkomen en hoe de wereld er vanuit zijn ogen uit ziet. Hij is te groot, zijn kleur onderscheidt hem van het gros en menselijke gevoelens zijn soms maar chaotisch en verwarrend. Doordat zijn zienswijze zo dicht bij de werkelijkheid van de gedachtegang van de mens ligt, is er soms weinig besef dat een hond de uitspraken doet en kost het ook weinig moeite om je in te leven. 

Alledaagse gebeurtenissen en serieuze ontwikkelingen gaan gepaard met humor en hiermee legt Thyvold een luchtige filter over het geheel. Tassen is op momenten zeer kritisch over zichzelf en vergelijkt zich dan op een sarcastische manier met andere hondenrassen. Niet alle rassen zijn even bekend, maar uit elk voorbeeld valt toch minimaal wel een glimlach te halen. Zonder deze humor zou Brave honden halen de Zuidpool niet maar een zwaar -en incidenteel taai- geheel zijn geworden. Brave honden halen de Zuidpool niet wordt verrijkt met bijzondere aftakkingen die je niet zo snel zou verwachten. Zo heeft de Noorse ontdekkingsreiziger Roald Amundsen een opmerkelijke rol in het verhaal. Enerzijds is hij slechts mondjesmaat aanwezig, terwijl hij aan de andere kant juist een heel belangrijke rol in het leven van de hoofdpersonages vervult. Deze knappe manier van vertellen wijkt af van de standaard vertellingen. Het geeft het boek een unieke glans, maar toch werkt soms ook tegen. De afleiding die het brengt, zorgt namelijk voor vraagtekens. Was het verhaal minder duidelijk geweest zonder de diepe uitwerking van een zijlijn?

De dood van de majoor leidt vanzelfsprekend tot rouw en verwerking, maar daar blijft het niet bij. Naarmate de letters vorderen, komen onopvallende thema's naar boven gedreven. Thema's waarbij je normaal niet zo snel stilstaat. Juist deze onuitgesproken hindernissen zorgen voor een realistische binding met het enigszins eigenaardige verhaal. Brave honden halen de Zuidpool niet is een boek waarin de breedste zin van vriendschap in een excentriek jasje wordt uitgebeeld. Als je toch eens zin hebt om je te verliezen in een verhaal dat net even anders in elkaar steekt dan de meerderheid, dan is deze vertelling zeker de moeite waard.

Recensie: Brave honden halen de Zuidpool niet - Hans-Olav Thyvold