De scherven - Amy Giles RECENSIE

Recensie: De scherven - Amy Giles

Een jaar geleden vond een schietpartij in een bioscoop plaats. Lucas en Jessica hebben daarbij allebei hun broer verloren en moeten verder met hun leven. Dat is voor hen allebei een forse worsteling. Lucas voelt zich schuldig, waarom is zijn broer overleden en niet hij. Hij heeft mede daardoor last van paniekaanvallen. Hij gaat boksen in een poging zichzelf weer terug te vinden. De moeder van Jess is na het verlies van haar zoon zwaar depressief geworden en Jess probeert ook, samen met de buurvrouw, zo goed mogelijk voor haar moeder te zorgen.

Het perspectief van de hoofdstukken wisselt tussen Lucas en Jessica, dit is bovenaan het hoofdstuk duidelijk aangegeven. De twee kennen elkaar aan het begin van De scherven niet persoonlijk, al kennen ze elkaar wel van naam. Al snel ontmoeten ze elkaar en ze leren elkaar steeds beter kennen. Ze weten van elkaars verlies en gaan hier behoedzaam mee om. Ze weten uit eigen ervaring waar de ander mee worstelt en willen niet verantwoordelijk zijn voor een terugval van de ander. Daarnaast wil Jess niet dat Lucas weet van de situatie thuis: haar moeder die zo diep in haar rouwverwerking zit, hun de financiële situatie en de vele openstaande rekeningen.

De scherven gaat vooral over de groei die Jess en Lucas doormaken. Ze zijn getraumatiseerd door wat er is gebeurd en worden dagelijks met de gevolgen geconfronteerd. Kan je een relatie opbouwen als je zo beschadigd bent en alles pijn doet? 'Wat als we niet meer zijn dan twee scherven die elkaar uiteindelijk pijn doen en schade berokkenen?' En hoe pak je je leven weer op als er een van de ergste dingen is gebeurt die je je kan bedenken?

Bijna automatisch wil je weten wat er dan precies gebeurd is, die avond in de bioscoop. Amy Giles besteedt hier slechts terzijde aandacht aan. Af en toe is het relevant er en marge een opmerking over te maken, maar ze beschrijft nergens tot in detail wat er is gebeurd. Het blijkt dat dat ook helemaal niet nodig is, het is in ieder geval niet waar De scherven om draait.

De schrijfstijl van Amy Giles is vlot en soepel. De hoofdstukken hebben een goede lengte. Er staat veel dialoog in De scherven, waardoor de vaart goed in het verhaal blijft. Giles heeft afgezien daarvan ook een mooie schrijfstijl, met zinnen en passages die je aan het denken zetten en die je niet snel zult vergeten. 'We gaan weer vooruit, maar we zullen nooit vergeten wat er achter ons ligt. Dat kan ook niet. Want als we het vergeten, kan het weer gebeuren.'

Het verhaal is heel realistisch en ontzettend dicht op de huid van zowel Lucas als Jess geschreven. Het is niet moeilijk om met hen allebei mee te leven. Je gunt ze zo het geluk te vinden, de draad van het leven weer op te pakken zonder schuldgevoelens en zonder zich verantwoordelijk te hoeven voelen voor anderen. Ze zijn immers nog zo jong met als het goed is nog een heel leven voor zich. 'Ik verzand soms een beetje in het dagelijkse leven. Het voelt alsof de tijd is vastgelopen.' Dit maakt van De scherven een bijzonder aangrijpend en ontroerend verhaal. Het zal voor velen lastig zijn het boek dicht te slaan zonder minstens één keer tranen in de ogen gekregen te hebben.

Recensie: De scherven - Amy Giles