Het onzichtbare leven van Addie Larue - V.E.Schwab RECENSIE

Recensie: Het onzichtbare leven van Addie Larue - V.E.Schwab

V.E.Schwab Het onzichtbare leven van Addie Larue is de nieuwste roman van deze Amerikaanse fantasy-auteur. Victoria Schwab neemt ons nu eens niet mee naar een onbekende fantasy wereld, maar wel half de Aarde over in verleden en heden. Het is een verhaal dat zich niet laat vangen onder de noemer 'fantasy' alleen, het is zeker meer dan dat. 

Frankrijk zomer 1714 in het kleine boerendorpje Villon-sur-Sarthe moet de 23 jarige Adeline LaRue trouwen met de weduwnaar Roger. Trouwen en gevangen zitten in het huwelijk is nooit iets voor Adeline geweest. Ze roept de oude heidense natuurgoden aan, zoals ze geleerd heeft van Estelle, de oude wijze vrouw uit het dorp. Echter op de namiddag van haar huwelijksdag is ze zo wanhopig, dat ze de waarschuwing vergeet: roep nooit de goden aan die na het donker antwoorden. Ze offert haar liefste bezit, een houten ringetje dat haar vader gemaakt heeft en vraagt de goden om meer tijd en vrijheid. De god van de Duisternis antwoordt en geeft haar tijd zonder grenzen; vrijheid zonder regels, ongebondenheid en een leven zoals zij wil. De prijs is niet haar ziel, maar Adeline zelf... 

Adeline heeft het nog niet door wat dat precies betekent, maar ze komt er vrijwel direct achter. Adeline is gedoemd te worden vergeten door iedereen die ze ontmoet, zodra ze uit zicht is. Zelfs haar ouders vergeten hun dochter op slag en jagen haar hun huis uit. Ontheemd en alleen begint Adeline aan een nieuw leven als Addie Larue, een naam die ze zelf niet eens kan uitspreken, die mensen nooit zullen weten. Niet langer menselijk zal ze eeuwig jong blijven en niet kunnen sterven en een onzichtbaar leven lijden, dat eeuwen en continenten omspant. De enige die haar altijd opmerkt en haar eeuwige metgezel is, is de Duisternis. Tot ze op een dag een boekhandel in loopt en Henry, een jongeman die daar werkt, zich ook nadat ze uit het zicht is, haar herinnert en aanspreekt...  

V.E. Schwab heeft in al haar boeken een vermogen om geheel nieuwe werelden te scheppen. Kleurrijk, beeldend. Nu schept ze een leven op dezelfde manier. Het gegeven van Victoria Schwab's Het onzichtbare leven van Addie Larue is natuurlijk niet nieuw. Johann Wolfgang von Goethe schreef in 1790 al over Faust, de man die zijn ziel aan de duivel verkocht. En dat thema vond tot eeuwen daarna gretig aftrek. Ook het verhaal van een vrouw die nooit ouder wordt, is niet nieuw. Het onzichtbare leven van Addie Larue heeft zelfs min-of-meer de naam van de hoofdpersoon gemeen met de film The Age of Adaline. Toch is Victoria Schwab's Het onzichtbare leven van Addie Larue anders. Het is de combinatie van elementen die V.E. Schwab samenbrengt in het verhaal. Iedereen die van boeken en films houdt herkent bepaalde dingen en kan er voor zichzelf wel iets anders uit halen en echt verrassend is het niet, maar die diverse thema's samengevoegd, maken het verhaal tot een interessant geheel, een geschiedenis die verwondering en emotie oproept. 

Het onzichtbare leven van Addie Larue is geschreven vanuit twee perspectieven: dat van Addie en van Henry en omvat 7 delen. De meeste delen beginnen met een uitleg van een kunstwerk, waarbij je gedurende het verhaal begrijpt wat dit kunstwerk met Addie te maken heeft. De opbouw van het verhaal wordt steeds ingewikkelder, omdat er steeds meer tijdspaden door elkaar heen gaan lopen en Addie ook nog eens half de wereld rondreist. Drie eeuwen zijn ook niet chronologisch te verwerken in één boek zonder langdradig te worden en het boek heeft al meer dan 500 pagina's. Victoria Schwab maakt dus gebruik van tijdsprongen: van 2014 naar 1714 en nog verder terug om Addies jeugd uit te leggen. Van 1714 naar 1764; van 1826 met sprongen naar 1928 en 1944. Maar Victoria Schwab behoudt het 'heden', het jaar 2014, als anker en het verhaal komt daar steeds terug, zodat het toch één geheel blijft en de lezer het goed kan blijven volgen. De wereld en de omgeving rond Addie verandert constant, maar Addie blijft altijd zichzelf. Ze gaat eigenzinnig haar eigen weg, laat angst niet toe en leeft letterlijk haar leven zonder regels en grenzen. Maar altijd blijft ze ongebonden, eenzaam en ze vindt nooit wat ze stiekem toch eigenlijk zoekt: herkenning en erkenning van haar wezen. Als ze denkt dat laatste eindelijk gevonden te hebben bij Henry, blijkt dit toch net even anders in elkaar te zitten. 

Het is absoluut geen boek vol spanning. Strikt genomen gebeurt er eigenlijk niet zoveel, maar, en dat is het fantastische van dit boek: het verveelt geen moment en ondertussen komt de persoonlijkheid van Addie heel krachtig naar voren. Een vrouw die door niemand écht gezien wordt en door iedereen direct wordt vergeten: een schim. Maar wel een schim die toch voor rimpelingen in de tijd zorgt en haar voetsporen achterlaat. Ze beïnvloedt op subtiele wijze door de eeuwen heen kunstwerken, waarin bepaalde kenmerken van haar tot uiting komen. Dit is haar manier om zich te verzetten tegen de Duisternis. Zo laat ze hem niet winnen. Persoonlijk vond ik de verhouding tussen Addie en Luc, De Duisternis, de alles omvattende onderstroom in het verhaal. Henry is een bijkomstigheid, een intermezzo. Maar voor mij bleef het gaan om de strijd tussen Addie en Luc, een strijd die door de eeuwen heen eigenlijk geen strijd meer is, maar Addie blijft zich verzetten tegen een overgave. Ze wil kost wat kost haar menselijkheid behouden, maar is dat na 3 eeuwen eigenlijk nog wel mogelijk? 

V.E.Schwab Het onzichtbare leven van Addie Larue is beslist de moeite waard om aandachtig te lezen. Ik geef het boek daarom zeker 5 hartjes omdat het zondermeer goed in elkaar zit. Zoals gezegd, verwacht geen spanning en actie, maar laat je meevoeren en verwonderen. 

Recensie: Het onzichtbare leven van Addie Larue - V.E.Schwab