Hallo Nu - Jenny Valentine RECENSIE

Recensie: Hallo Nu - Jenny Valentine

Jude verhuist samen met haar moeder naar een nieuwe stad. Ze komt terecht in een huis waar een andere huurder bij inbegrepen is. Zijn naam is Henry Lakes en Jude sluit al snel vriendschap met hem. Wanneer Jude een jongen ontmoet, lijkt Henry hem ook te kennen. Jude wordt tot over haar oren verliefd, maar is Novo wel een 'gewone' jongen en kunnen ze wel bij elkaar blijven? 

Hallo Nu is een erg verwarrend boek. Dat komt met name door de inhoud. Het concept is erg surreëel en dat mag, maar het moet behapbaar blijven. Nu zijn er fases van het verhaal waar je als lezer het spoor helemaal bijster bent. Het personage Novo is ongrijpbaar en moeilijk in woorden te vangen. Hij is tijdloos en oppermachtig, de belichaming van alle energie die de wereld bij elkaar houdt. En toch vangt Jenny Valentine hem in de vorm van een tienerjongen.  

De rode draad door dit alles is het liefdesverhaal tussen Jude en Novo. Ze voelen een verbinding met elkaar zonder dat ze elkaar kennen. Dit is erg herkenbaar voor iedere lezer, oud of jong. De spreekwoordelijk vonk is overgesprongen, van beide kanten. Toch wordt de liefde erg ingewikkeld en ook dat is ergens nog wel herkenbaar. Alleen trekt Jenny Valentine het geheel in een abstracte vorm en doet ze dat in zo weinig pagina's dat het ook gewoon te snel gaan voor de lezer van Hallo Nu om alles te kunnen bevatten.  

De meerdere lagen die in het boek zitten zullen elke lezer uitdagen op zijn eigen niveau. Toch is Hallo Nu geen boek voor de lezer die ongecompliceerd wil lezen. Ook de schrijfstijl van Jenny Valentine vormt een extra uitdaging. Het eerste hoofdstuk is daar meteen al een goed voorbeeld van. 

"Als het gebeurt, voel ik het niet. Ik voel het nooit. Ik slaap gewoon. En de dingen waaraan ik me heb vastgeklampt, spoelen allemaal weg. Ik laat ze onaangetast, en ze zijn ongerept en nieuw en onbeduidend, en dan ben ik terug. Nooit op dezelfde plek – soms midden in de chaotische drukte van menselijk verkeer, soms in een uitgestrekte, lege ruimte. Overal en altijd. Het scherpe bijten van stof, een deken van sneeuw." 

Met momenten absoluut prachtig, is de stijl van Jenny Valentine ook als zand dat tussen je vingers glipt. Je wilt alles begrijpen, maar toch lukt het niet om te betekenis van de zinnen vast te houden. De toegankelijkheid wordt er niet door verhoogd, maar de sfeer wordt er wel in belangrijke mate door bepaald. Het dromerige, onaardse gevoel dat de inhoud de lezer geeft, wordt versterkt door de zinsconstructies en woordkeuze.  

Het merendeel van het verhaal in Hallo Nu wordt verteld vanuit het oogpunt van Jude, maar enkele hoofdstukken focussen op Novo. Als lezer kan je je het beste identificeren met Jude en heb je ook het gevoel dat je haar het beste leert kennen. Toch mist hier behoorlijk wat diepgang en blijft het erg voorspelbaar, zowel qua gevoelens als qua verhaal. De opzet is groots, maar Jenny Valentine slaagt er niet in je met Hallo Nu weg te blazen. Helemaal niet zelfs, want het overheersende gevoel dat achterblijft is verwarring en ongemak. Jammer, want zo gaan de originele insteek en de mooie schrijfstijl verloren.

Recensie: Hallo Nu - Jenny Valentine