Arsène Lupin versus Herlock Sholmes - Maurice Leblanc RECENSIE

Recensie: Arsène Lupin versus Herlock Sholmes - Maurice Leblanc

Maurice Leblancs Arsène Lupin versus Herlock Sholmes is het tweede boek dat deze Franse auteur in 1908 schreef, over de meesterinbreker Arsène Lupin. Lupin steelt van de rijke Fransen en met diverse vermommingen en ingenieus opgezette diefstallen en ontsnappingen is hij de politie steeds te slim af. 

In de vorige bundel over Arsène Lupin werd de vermaarde Engelse detective Herlock Sholmes door graaf George Devanne, een slachtoffer van Lupin, ingehuurd. Lupin was Sholmes te slim af, maar zoals het betaamde in die tijd, namen de twee tegenstanders op waardige wijze afscheid van elkaar. Lupin gaat gewoon door met zijn ingenieuze diefstallen, zeer tot ongenoegen van de rijke bovenklasse maar tot groot vermaak van de armere Franse bevolking. Het gewone Franse publiek lacht zich rot om de pogingen van de Franse politie onder leiding van inspecteur Ganimard om Lupin in de val te lokken. Uiteindelijk besluit men dus toch weer de Engelsman Herlock Sholmes naar Parijs te halen. Misschien lukt het hem wel. Er ontwikkelt zich een interessant kat-en-muis spel.  Zoals Arsène zelf dus tegen Sholmes zegt: "...we zullen nooit op één lijn zitten". Arsène blijft inbreker en Sholmes blijft een detective, die altijd zal proberen hem in te rekenen. 

Dit tweede boek Arsène Lupin versus Herlock Sholmes is niet zozeer een bundeling van losse verhalen, als het eerste boek over Arsène Lupin. Het bestaat uit twee delen: De Blonde Dame en De Joodse Lamp, die weer onderverdeeld zijn. In principe heeft Maurice Leblanc hier meer één samenhangend verhaal van gemaakt. De tegenstander Ganimard maakt plaats voor de tegenstander Sholmes. De vriendschappelijke band die Lupin met Ganimard heeft staat in de weg van meer avonturen. Tussen Lupin en Sholmes speelt ook nog eens de rivaliteit tussen Frankrijk en Engeland. Waar er in het eerste boek met gebundelde verhalen, eerst nog een respect heerst tussen beide tegenstanders, wordt het op het eind van het tweede boek toch wat grimmiger.  

In een van de eerste verhalen die Maurice Leblanc over Arsène Lupin schreef: "Herlock Sholmes komt te laat", voerde hij de toen al internationaal bekende persoon van Sherlock Holmes op. De beroemde Engelse detective en geesteskind van schrijver Arthur Conan Doyle. Om zomaar een personage van een andere schrijver te pikken, is gezien auteursrechten niet toegestaan en Conan Doyle protesteerde dan ook heftig en maakte hier natuurlijk een zaak van. Geen nood: met een slimmigheidje wisselde Leblanc twee letters om en de zaak was opgelost. Tegenwoordig zou Leblanc er niet meer mee weg hebben kunnen komen, maar toentertijd was men nog niet zo scherp denk ik. 

Maurice Leblanc had blijkbaar veel bewondering voor  Conan Doyle, maar hij wilde zijn personage duidelijk wel meten met het personage van Conan Doyle. Conan Doyles verhalen over Sherlock Holmes zijn beslist van een veel hoger niveau dan Leblancs verhalen over Lupin. In de Sherlock Holmes verhalen zitten de plots veel strakker in elkaar en kloppen de situaties veel beter. In de plots van Arsène Lupin zitten tegenstrijdigheden en vaak hangt een actie ook wel af van toevalligheden en wat onwaarschijnlijke spelingen van het lot. Waar Conan Doyle op serieuze wijze over zijn personage schrijft, is Leblanc luchtig en meer gericht op het vermaken van zijn publiek. Het begint er al mee dat hij van Lupin bijna een bestaand persoon lijkt te maken, door zichzelf op te werpen als zijn biograaf. Daarna maakt hij van Arsène Lupin een elegante, zwierige jongeman, die ook nog eens over een zekere arrogantie beschikt. Een houding die in de strijd tussen de Engelsman Herlock Sholmes en de Fransman Arsène Lupin in het voordeel werkt van Lupin en die de Fransen altijd wel aanspreekt. Ook zal misschien hebben meegespeeld dat Leblancs boeken over Arsène Lupin alleen in Frankrijk bekend waren en de figuur Sherlock Holmes was in heel Europa al bekend. Een beetje meeliften op het succes en de bekendheid zal Leblanc, geheel in de stijl van Arsène Lupin, misschien helemaal niet erg hebben gevonden. 

Je moet je bij het lezen wel verplaatsen in de tijdsgeest van begin 1900, toen de mensen nog keurig waren en zich hielden aan de geldende normen en waarden en zich volgens de etiquette gedroegen. Leblanc geeft zijn personages weinig diepgang mee, maar daar zat in die tijd ook niemand op te wachten. Arsène Lupin echter ontwikkelt zich in dit tweede boek wel wat meer. Ondertussen is het publiek natuurlijk nieuwsgierig naar wie Arsène Lupin nu eigenlijk is en in de eerste gebundelde verhalen, kwam dat niet echt naar voren. Via het onderzoek van Herlock Sholmes kom je wat meer over Arsène Lupins achtergrond te weten, al blijft alles nog steeds wat vlak en mysterieus. 

Maar inmiddels geliefd bij het Franse publiek blijft Arsène die zwierige, slimme persoon. Meester in vermomming en galante liefhebber van vrouwen, alles natuurlijk als altijd netjes en proper. Kunstkenner, expert in juwelen, in die mate zelfs dat hij zijn slachtoffers opmerkzaam erop maakt dat ze een vervalsing van iets in huis hebben en niet een origineel, dus dat dat item voor Arsène Lupin eigenlijk het niet waard is om te stelen. Arrogant, want hij gaat zelfs zo ver dat hij van te voren aankondigt dat hij een actie gaat uitvoeren, waardoor hij de beoogde slachtoffers helemaal in de stress krijgt, waar hij dan natuurlijk weer handig gebruik van maakt. 

Als je een fan bent van de Franse Netflixserie Arsène Lupin, dan is het echt leuk om de originele Arsène Lupin boeken van Maurice Leblanc te lezen, om te zien waar de inspiratie vandaan komt. De verhalen over Arsène Lupin zijn geen literaire meesterwerken, maar gewoon luchtige prettige verhalen, die lekker weg lezen en je met een ontspannen gevoel achterlaten als je het boek uit hebt. Ik geef Maurice Leblancs Arsène Lupin versus Herlock Sholmes daarom 4 hartjes.

Recensie: Arsène Lupin versus Herlock Sholmes - Maurice Leblanc