De wilde stilte - Raynor Winn RECENSIE

Recensie: De wilde stilte - Raynor Winn

De wilde stilte pakt de draad weer op nadat Raynor Winn en haar man Moth het South West Coast Path hebben afgelegd. Ze hebben een onderkomen gevonden in een oude kerk in het dorp Polruan en Moth is weer gaan studeren. Raynor heeft moeite om zich aan te passen aan hun nieuwe leven, te midden van de mensen en de betonnen gebouwen, én de gezondheid van Moth gaat zienderogen achteruit. In De wilde stilte volg je het verhaal van hoe Raynor Het zoutpad schreef en publiceerde en het aanbod wat daaruit voortkwam, om een oude boerderij op te knappen.  

Raynor Winn heeft een diepe behoefte om verbonden te zijn met de natuur en dat is aan alles in dit boek te voelen. De manier waarop ze over dat verlangen praat en de ruimte die zij daarmee aan de natuurelementen geeft in haar woorden is allesoverheersend. Het taalgebruik is dan ook sterk aangepast aan het gevoel dat Raynor Winn wil uitstralen en komt soms een fractie 'bedacht' op de lezer over. Misschien komt het ook doordat Raynor qua gedachtenstroom vrij ver van de gemiddelde persoon af staat, als we het hebben over het leven van een wel of niet conventionele leefstijl.  

Wanneer je bekend bent met Het zoutpad, zal De wilde stilte makkelijker zijn om te volgen. Het verhaal gaat namelijk vrij naadloos verder waar het vorige boek ophield en dat gevoel van 'thuiskomen' omvat een groot deel van de charme. Raynor en Moth zijn niet meer dakloos, maar ze zijn nog steeds zoekende. Waar gaat hun leven heen en hoe zal het met de gezondheid van Moth gaan? Het zijn vragen die herhaaldelijk aan bod komen. Net zoals in Het zoutpad, kan je je als lezer soms irriteren aan de onbezonnenheid waarmee het koppel zich in iets stort, maar toch krijg je in De wilde stilte wat meer achtergrond te horen en dat helpt wel om bepaalde keuzes beter te begrijpen. Deels, nog steeds niet helemaal. Want hoe erg het ook is wat ze meemaken, en hoeveel respect ze ook afdwingen met hun daden, je houdt toch soms je hart vast.  

De hoge verkoopcijfers van Het zoutpad geven het idee af dat het misschien een 'makkelijk' te lezen boek is, maar niets is minder waar. De schrijfstijl van Raynor Winn is erg poëtisch en omarmt je compleet, maar geen van beide boeken zijn in een avondje uit te lezen. Je moet je gedachten er uiterst goed bijhouden, wil je elk woord en elke zin die ze schrijft volledig begrijpen. De vergelijkingen die ze maakt en het gevoel dat ze met haar stijl wil overbrengen, komen enkel goed tot hun recht als je er oprechte aandacht voor hebt,  

Wie terughoudend is om na Het zoutpad in De wilde stilte te starten, omdat er de angst is om meer van hetzelfde te krijgen, kan opgelucht ademhalen. Als je genoten hebt van haar eerste boek, zal Raynor Winn je ook in De wilde stilte kunnen bekoren. Dezelfde hoofdthema's blijven belangrijk, natuur, ziekte en dakloosheid, maar de benadering is anders en het is eigenlijk gewoonweg een nieuwe fase in hun avontuur. Die nieuwe fase omvat ook veel terugblikken en die geven het geheel, van beide boeken, eigenlijk veel meer body.  

Het veelvuldige gebruik van het woord 'wild', de eindeloze beschrijvingen van de natuur in, soms te verheven taalgebruik, en de terugkerende angsten over de gezondheid van Moth, zorgen er wel voor dat je als lezer af en toe wat afgestompt raakt. Hoe mooi het verhaal ook is en hoe je ook meeleeft met de personages, het is af en toe moeilijk om door te lezen omdat het net lijkt alsof je dit deel al gelezen hebt... twintig pagina's terug. 

De wilde stilte is in zijn geheel minder aangrijpend dan Het zoutpad, maar er blijft na het lezen nog genoeg om over na te denken. Raynor Winn stelt zichzelf opnieuw kwetsbaar op en dat kan je als lezer alleen maar waarderen. De schrijfster heeft een talent om de natuur om haar heen in woorden uit te drukken, en vooral ook welk effect die natuur op haarzelf heeft.

Recensie: De wilde stilte - Raynor Winn