Trofee - Gaea Schoeters RECENSIE

Recensie: Trofee - Gaea Schoeters

Trofee is het verhaal van Hunter White, een jager met ervaring. Met dank aan zijn grootvader heeft hij al op jonge leeftijd de kneepjes van het vak geleerd en heeft hij nu zelfs bijna zijn Big Six bij elkaar in het zuiden van Afrika. Het dier dat ontbreekt om die zestallige collectie compleet te maken, is de neushoorn. Nu moet het lukken dat Hunter tijdens één van zijn bezoeken aan het land oog in oog komt te staan met een fors neushoornmannetje. In die ene seconde dat ze elkaar aankijken weet Hunter het meteen: dit is zijn mannetje. Als hij deze kan krijgen is zijn Big Six af. Maar dan doet zijn vriend Van Heeren hem een voorstel dat eigenlijk gestoord is, maar Hunter's jagershart niet kan weerstaan. Wat oorspronkelijk als een neushoornjacht begon, verandert al snel in een nachtmerrie die veel dieper gaat dan dieren afschieten in Afrika.

Hunter White, de protagonist van het verhaal, heeft zijn naam niet gestolen: hij is een blanke jager. En geen amateur; hij heeft zowel Afrikaanse dieren (waaronder leeuwen, zebra's en antilopen) als Westerse (hazen, zwijnen, herten) op zijn naam staan. Door in een familie van jagers op te groeien weet Hunter heel goed dat de essentie van jagen niet de dood van het dier is, maar de jacht zelf. Jagen is uren, soms weken of dagen, de prooi achtervolgen. Het is een contract tussen de jager en de bejaagde. Het eerste schot moet perfect zijn en ermee pronken op sociale media is eigenlijk eerder uncool.

Dit is één van de sterke punten van het boek: in Trofee schetst Gaea Schoeters een ander beeld van jagen. Sommigen zien jagers als niets meer dan mensen die dieren afschieten in de natuur en vragen zich af hoe ze het over hun hart kunnen krijgen 'zomaar' levende wezens te doden. In dit boek gaat het er niet om of jagen nu 'goed' of 'slecht' is (zulke kwesties hangen uiteindelijk af van standpunt en interpretatie) maar Hunter's ervaringen en zijn persoonlijke kijk op de jacht. Het is niet zo dat hij, als hij er zin in heeft, even de wildernis ingaat, een dier ziet en het neerschiet. Hij heeft specifieke vergunningen voor de fauna die hij kiest om op te jagen en is bereid er veel tijd in te steken. Schoeters beschrijft de spanning die hij voelt als hij zich op de savanne begeeft, het zweet in zijn nek, zijn hart dat tien keer sneller gaat wanneer de prooi in zicht is, de adrenaline terwijl hij het achtervolgt. Wie Hunter's avontuur leest, voelt wat hij voelt, ziet wat hij ziet. Zo levendig is Gaea Schoeter's schrijfstijl. De lezer krijgt een gedetailleerde kijk in Hunter's hoofd: zijn herinneringen, gevoelens, wensen, zijn motivaties. Door de passie van het personage wordt de interesse voor jagen duidelijk.

Helaas is een levendige schrijfstijl soms ook een nadeel. Trofee bevat flashbacks en herinneringen van Hunter waarover te debatteren valt; is het nuttig om te weten dat hij acht jaar was toen hij zijn eerste haas of duif schoot? Dat zijn vrouw een opgezette leeuw thuis heeft staan in de woonkamer? Een terugkijk op een specifiek moment in het leven van een karakter kan handig zijn, maar het is niet altijd nodig en als het te vaak voorkomt zorgt het alleen maar voor vertraging in het verhaal.

Toch is Trofee van Gaea Schoeters niet per se 'pro' jagen. Het schept wel ene dieper, meer volledig beeld. Het is een trip door de wildernis van Afrika door de ogen van een welvarende, blanke jager, en laat zien dat met het oude land niet te spotten valt. Zelfs de meest ervaren jager kan gespietst worden aan de hoorns van een koedoe. Het is Gaea's leerrijke, maar ook ontspannende, ode aan Afrika.

Recensie: Trofee - Gaea Schoeters