De anatomie van dromen - Chloe Benjamin RECENSIE

Recensie: De anatomie van dromen - Chloe Benjamin

De debuutroman van Chloe Benjamin, De anatomie van dromen, heeft net als haar eerder verschenen roman De onsterfelijken een fascinerend en origineel onderwerp. Beide boeken behandelen vraagstukken die iedereen zich wel een keer heeft afgevraagd, maar waar je nooit lang genoeg bij stilstaat om er antwoord op te krijgen. Waar het in De onsterfelijken draait om de vraag of je jouw sterfdatum zou willen weten, en zo ja, hoe je ermee om zou gaan als je die wist, gaat het in De anatomie van dromen over de kwestie waarom je bepaalde dromen hebt en of je deze kunt sturen wanneer je je ervan bewust bent dat je droomt. Nadat De onsterfelijken dankzij het boeiende onderwerp, de meeslepende schrijfstijl en levendige personages direct een bestseller werd, zijn de verwachtingen voor haar volgende boek hooggespannen. Helaas is het Benjamin niet gelukt om alle potentie van deze roman – die toch duidelijk een debuut is – te vervullen.

In de literaire wereld wordt er bij een vertaling vaker voor gekozen om de tweede roman van een schrijver eerst uit te geven. Ofwel de verwachting is dat dit boek beter zal aanslaan bij het grote publiek, of het is een beter geschreven boek, omdat de schrijver simpelweg meer ervaring heeft opgedaan. Als deze tweede roman een succes blijkt te zijn, wordt het debuut alsnog uitgegeven, waar inmiddels een (groot) lezerspubliek voor is opgebouwd. Dit is ook het geval geweest bij De anatomie van dromen. Het thema lucide dromen, oftewel het bewustzijn van het feit dat je droomt, maakt je nieuwsgierig, zeker als daar ook nog een liefdesverhaal in wordt verweven. Maar de uitwerking ervan laat wat te wensen over.

Het verhaal gaat over Sylvie Patterson, een leerling van een kostschool in Californië, die verliefd wordt op Gabe, een mooie en levendige jongen. Samen raken ze betrokken bij het onderzoek van het schoolhoofd, dr. Adrian Keller, die onderzoek doet naar lucide dromen en de mogelijke therapeutische werking ervan. Jarenlang storten ze zich met zijn drieën op het onderzoek, totdat Sylvie begint te twijfelen over hoe ethisch verantwoord hun onderzoek eigenlijk is, en wat de daadwerkelijke beweegredenen van Keller zijn. Genoeg ingrediënten om een wervelend verhaal mee te creëren zou je denken. En hoewel de theorie over lucide dromen en de wetenschappelijke discussies die hierover worden gevoerd erg boeiend zijn, gaat het verhaal niet echt ergens heen. Je vraagt je als lezer af wat er eigenlijk nog moet gaan gebeuren. En als de ontknoping zich eindelijk aandient, komt direct de vraag 'oh, was dat het?' bovendrijven. Zeker omdat de oplossing van het 'probleem' vrij simpel is, voelt de ontknoping onbevredigend.

Alhoewel het plot er dus niet voor zorgde dat ik iedere avond zin had om verder te lezen, deed de mooie en pakkende schrijfstijl dat zeker wel. Situaties en omgevingen worden zo levendig beschreven dat je het direct voor je ziet. Daarnaast speelt Benjamin op indrukwekkende wijze met de tijdstructuur. Ze vertelt het verhaal niet chronologisch, maar wisselt steeds tussen een aantal verschillende periodes. Deze tijdsprongen zijn steeds goed te volgen en voegen wat spanning toe aan het verhaal.

Schrijftalent is er dus volop, en het boek zit technisch gezien goed in elkaar, maar bij het tot leven wekken van de personages laat Benjamin nog wat steekjes vallen. Het hele verhaal wordt verteld vanuit Sylvies perspectief, maar aan het eind van het boek heb ik niet het gevoel dat ik haar echt heb leren kennen. Hetzelfde geldt voor Gabe en professor Keller. Wat houdt hen, naast hun onderzoek, nog meer bezig in het leven? Ook de buren van Sylvie en Gabe, Janna en Thom, hadden de potentie om uit te groeien tot hele interessante personages met hun eigen beweegredenen, maar nu voelt het alsof ze vooral een functionele rol vervullen in het plot, en niet meer dan dat. In plaats van voornamelijk te focussen op het wetenschappelijke, had Benjamin wellicht meer aandacht kunnen besteden aan de emoties, gedachtes en ervaringen van de personages. Hier worden dromen immers door gevormd.

Aan al deze factoren samen, merk je dat De anatomie van dromen Benjamins debuutroman is. In haar tweede roman slaagt Benjamin er al veel beter in om de personages uit te diepen en te verweven met het boeiende plot. Ik kijk daarom ontzettend uit naar een derde roman, die vast en zeker nog beter wordt. Oh, en het moet nog even worden gezegd: wat een práchtig omslag heeft dit boek weer.

Recensie: De anatomie van dromen - Chloe Benjamin