Wij zijn de wolven - Evie Wyld RECENSIE

Recensie: Wij zijn de wolven - Evie Wyld

In de achttiende eeuw moet Sarah vluchten wanneer ze beschuldigd wordt van hekserij. Ruth probeert vlak na de Tweede Wereldoorlog het beste te maken van haar nieuwe leven. Maar dat is niet makkelijk met een man die veel weg is, zijn twee zonen en een huis waar hun overleden echtgenote en moeder overal aanwezig is. Na haar dood vele jaren later krijgt Viviane de opdracht het huis klaar te maken voor de verkoop. Maar dat valt haar zwaar, met name omdat ze nog altijd worstelt met de dood van haar vader.

Bij sommige boeken is het best handig vooraf de achterkant goed te lezen. Wij zijn de wolven van Evia Wyld is zo'n boek. Het vertelt het verhaal van drie verschillende vrouwen die op drie momenten door de tijd heen in een groot landhuis in Schotland wonen. Maar de eerste paar hoofdstukken is het zoeken naar wie wie is en zelfs in welke tijd de vrouwen überhaupt leven. Wat hebben ze met elkaar te maken en waar gaat het naar toe met dit verhaal? En dan zijn er nog de losse extra hoofdstukjes over willekeurige vrouwen die allerlei verschrikkelijks meemaken. Hebben zij ook iets met Viviane, Ruth en Sarah te maken? De omschrijving op de omslag is dan heel handig om een eerste idee te krijgen van hoe en wat.

Heel langzaam begint zich zo in Wij zijn de wolven een grimmig verhaal te ontvouwen waarin Ruth de spil is. We lezen haar eigen eenzame verhaal, en via haar kleindochter Viviane wordt dat beeld in retrospectief nog eens bevestigd. Beide vrouwen worstelen met hun leven; met hun plek in de familie, wat van ze verwacht wordt en wat ze zelf willen. Echt sympathieke personages zijn het niet en ze lijken een beetje voor hun dagen te struikelen. Maar ze hebben ook herkenbare emoties en maken dingen mee die, hoewel misschien in mindere heftige mate, herkenbaar zullen zijn voor veel vrouwen.

Het is eigenlijk best vreemd dat het verhaal van de derde vrouw, Sarah, verteld wordt vanuit een man. Want het belangrijkste thema van Wij zijn de wolven is de invloed die mannen hebben op de levens van vrouwen. Hoe vrouwen volgen, leiden, misleid worden. En met name Sarah heeft het flink te verduren, deels ook door de tijd waarin zij leeft. Dat Wyld juist haar verhaal niet optekent uit haar eigen mond, lijkt een vreemde keuze. Daarbij krijgt Sarah ook de minste aandacht binnen de structuur van achtereenvolgens Viviane, Ruth, Sarah, Ruth, Viviane.

Zo bevat Wij zijn de wolven heel veel elementen die een boeiend verhaal opgeleverd hadden kunnen hebben. Wyld werkt haar thema uit in allerlei variaties, zelfs tot moord aan toe. Ze lijkt er ook voldoende schrijftalent voor te hebben, maar echt lekker uit de verf komt het allemaal niet. Het boek doet zelfs bij vlagen denken aan een gotische roman, à la Dracula of Frankenstein. Maar echt intrigerend wordt het nergens. Zelfs een spookverschijning kan daar niets aan veranderen. Wyld laat vooral zien dat geweld tegen vrouwen van alle tijden is. Maar op zich is dat niets nieuws.

Recensie: Wij zijn de wolven - Evie Wyld