Kwaad bloed - Robert Galbraith RECENSIE

Recensie: Kwaad bloed - Robert Galbraith

Er is niet veel dat privédetective Cormoran Strike van zijn werk kan houden. Maar dat de tante die hem grotendeels heeft opgevoed kanker heeft, doet hem halsoverkop naar Cornwall afreizen. Toevallig is het juist daar dat hij aangesproken wordt door een vrouw die meer wil weten over de verdwijning van haar moeder. Margot Bamborough verdween in 1974 en er is nooit meer een spoor van haar gevonden. Het vermoeden is dat ze slachtoffer geworden is van een psychopathische seriemoordenaar, maar bewijs hiervoor is nooit gevonden. Strike neemt de zaak aan; een beetje tegen beter weten in, want hoe groot is de kans dat je een zaak na veertig jaar alsnog oplost? Samen met zijn zakenpartner Robin Ellacott stort hij zich op zijn eerste cold case, naast alle andere zaken die er al voor hun detectivebureau lopen – en de privéperikelen die minstens zoveel aandacht van beide partners opeisen.

Na Koekoeksjong en Zijderups loopt het voor de titels van de Cormoran Strike-boeken qua originaliteit wel een beetje terug. Het slechte pad werd gevolgd door Witte dood en nu is er Kwaad bloed, de vijfde thriller van Robert Galbraith, een pseudoniem van Harry Potter-auteur J.K. Rowling. Wat betreft het aantal pagina's lijkt het per boek juist alleen maar meer te worden. Kwaad bloed passeert de duizend-pagina's-grens en biedt daarmee alleen fysiek (want zwaar!) al een flinke uitdaging.

Daarnaast zal Kwaad bloed ook wel wat doorzettingsvermogen vragen van sommige lezers. Duurde het in Witte dood driehonderd pagina's voordat de eerste dode viel, deze keer draait het belangrijkste onderzoek van Strike en Robin om een verdwijning die veertig jaar geleden plaatsvond. Voor Galbraith de aanleiding om de detectives stap voor stap het rommelige politieonderzoek van toen na te laten lopen, alle getuigen (voor zover ze nog leven) opnieuw te verhoren en flink te spitten in de bizarre astrologie-gerelateerde aantekeningen van de politierechercheur van toen. En dan zijn er ook nog die andere zaken waar het detectivebureau aan werkt. Het levert een wirwar van betrokkenen op, waarbij het niet gek is als je op een gegevens moment kwijt bent wie wie is.

Echt spannend wordt Kwaad bloed ook niet; de aanduiding 'thriller' kan voor dit vijfde Strike-boek prima geschrapt worden. Maar wat is het weer een genot om ondergedompeld te worden in het verteltalent van Rowling – excuus, Galbraith. Strike en Robin krijgen een jaar om de zaak rondom Margot Bamborough te onderzoeken en zo mogen wij een jaar lang met deze twee heerlijke personages optrekken. Strike is zijn vertrouwde mopperige zelf, met diep verstopt een klein hartje, en Robin is charmant maar stoer als altijd. Hun verhalen zijn minstens zo belangrijk voor deze vertelling als de vermissingszaak Ondertussen speelt bij beiden privé net zoveel als zakelijk, dus daar is voldoende over te vertellen. En natuurlijk blijft er de vraag of ze eindelijk zullen toegeven aan de gevoelens die ze voor elkaar hebben...

Kwaad bloed is misschien niet de beste introductie mocht je nog geen ander boek uit de Strike-serie gelezen hebben. Geneuzel op de centimeter zou je dit detectiveverhaal met wat kwade wil kunnen noemen – maar wat moet je anders met een oude zaak? Daarnaast is enige voorkennis over de personages uit de vorige boeken wel handig om hun achtergrond, en doen en laten te begrijpen. Maar voor de fans is het duizend pagina's genieten, en gelukkig heeft Rowling aangekondigd dat Galbraith meer dan zeven boeken over Strike zal schrijven. Kom maar op met deel zes, ongeacht het aantal pagina's!

Recensie: Kwaad bloed - Robert Galbraith