Het Woud van Wol en Staal - Natsu Miyashita RECENSIE

Recensie: Het Woud van Wol en Staal - Natsu Miyashita

Wanneer Tomaru als verlegen jongen ziet hoe de piano van zijn school wordt gestemd raakt hij in de ban van het instrument. Vooral de klank houdt hem volledig in haar greep. Hij wil ook meester worden en gaat als pianostemmer in de leer. De reis die hij maakt heeft pieken en dalen, en hij wordt op de proef gesteld als hij de piano mag stemmen van een tweeling, beiden met talent, maar zo anders in hun spel.

Het is algemeen bekend dat filosofen niet altijd de beste schrijvers zijn. Hun gedachten zijn soms vaag, je kunt de rode draad niet goed volgen. Vragen die gesteld worden lijken op te lossen in het niets, en het antwoord doet er dan niet eens toe. Maar soms heb je juist wat van die zweverigheid nodig om tot een bepaalde schoonheid te komen. Natsu Miyashita is daar een prachtig voorbeeld van. Er klinkt een weemoed in haar gebruik van woorden, en er daalt een rust over elke pagina die je omslaat. Haar achtergrond heeft dan ook zeker een rol gespeeld in de toonzetting van deze eenvoudige, maar beeldschone roman. Geen wonder dat dit haar doorbraak was.

Er zit geen haast in Het Woud van Wol en Staal. Miyashita lijkt elk woord zorgvuldig te kiezen. Weegt ze in haar pen voordat ze op papier verschijnen. Het is een oase in je dagelijkse leven. Een oase in het leven van Tomaru. Want je kijkt niet van boven naar deze jonge pianostemmer. Je kijkt juist door zijn ogen naar de wereld om hem heen. Verwondering en bewondering buitelen om elkaar heen, en door dat alles klinkt het geruis van de bomen, in dat bos dat Tomaru zijn thuis noemde. Bijzonder hoe Het Woud van Wol en Staal dan juist doorgang vindt in zulke simpele beschrijvingen. De eenvoud waarmee Miyashita je meeneemt, en de ongedwongen manier van schrijven laten je even de wereld om je heen vergeten.

Muziek raakt mensen op verschillende manieren. Miyashita neemt je aan de hand en leid je door rivieren en tussen bomen door. Strek je armen uit naar machtige vergezichten en klaterende watervallen, waarvan de nevel zachtjes op je huid landt voordat ze oplost en verkoeling brengt. Het Woud van Wol en Staal laat je ademen. Het neemt een last van je schouders waarvan je niet wist dat je hem überhaupt meedroeg. Maar je mag nu rusten in de klanken van een oude piano. Geborgen. Veilig.

Recensie: Het Woud van Wol en Staal - Natsu Miyashita