Het leven zelf - Roelof ten Napel RECENSIE

Recensie: Het leven zelf - Roelof ten Napel

Als Amos stopt met wedstrijdzwemmen, komt hij steeds minder goed in zijn vel te zitten. Uiteindelijk neemt hij een drastische beslissing die zowel hemzelf als de mensen om hem heen beïnvloedt.

Het leven zelf van Roelof ten Napel is een dun boekje dat maar 143 bladzijdes telt, maar meer ruimte heeft het verhaal ook niet nodig om goed verteld te worden. Het is een verhaal met een heftig thema, maar toch word het nergens echt emotioneel. Juist de manier waarop Roelof ten Napel het verhaal verteld, maakt dit boek anders. Het maakt echter ook dat het geen tranentrekker is en dat moet je dus ook niet verwachten.

Je volgt zowel Amos zelf, als verschillende andere personages die in meer of mindere mate met Amos verbonden zijn. Ondanks dat de één een sterkere connectie heeft met Amos dan de ander, worden de personages allemaal geraakt door Amos’ leven en zijn dood, elk op verschillende manieren. Hierdoor vindt de lezer misschien herkenning in (één van) hen. Maar doordat het verhaal enkel focust op de rimpeling die Amos in hun leven veroorzaakt, leer je de personages niet door en door kennen. Het verhaal lijkt daardoor enigszins oppervlakkig.

Het leven zelf wordt zoals gezegd op een bijzondere manier verteld. Dat komt niet alleen door de manier waarop het verhaal in elkaar zit, maar ook door de schrijfstijl. Die is soms wat beschrijvend en is weinig emotioneel, ondanks het onderwerp. Er gebeurd niet zo heel veel, terwijl er tegelijkertijd juist ook van alles gebeurd. Dat komt door de diepere laag die in dit verhaal zit en die maakt ook dat dit juist geen oppervlakkig boek is, maar een verhaal dat op een andere manier verteld wordt. Een voorbeeld is onderstaand fragment, dat over herinneringen gaat.

- Ik denk dat het erom gaat dat je hem de kans geeft te overleven, ook als hij daardoor iemand anders word dan hij was.

Ze begon langzaam te knikken. Misschien hoefde ze zich helemaal niet af te vragen of ze iets aan het beschrijven was, of waar het vandaan kwam wat ze zei.

- Ja, zei ze. Ze moeten bij hem horen, de woorden, bij Amos.

Die week kocht ze een schrift dat ze het vragenboek noemde, plakte ze er kopieën van foto’s in. Soms schreef ze er iets bij – over de foto, over iets anders.

Niet elke lezer zal deze schrijfstijl lekker vinden lezen, maar het is wel echt knap om een verhaal over dit onderwerp op zo’n manier neer te zetten. Bovendien is het einde erg krachtig omdat dat het hele verhaal samenvat in vier rake zinnen.

Het leven zelf van Roelof ten Napel is absoluut een bijzonder boek, maar het is geen boek dat iedere lezer goed zal liggen. De schrijfstijl moet het namelijk niet hebben van emotionaliteit en volledig uitgewerkte personages. Maar deze bijzondere schrijfstijl laat wel de diepere laag mooi naar voren komen. Ik geef Het leven zelf 3 hartjes.

Door het heftige thema wil ik wel een trigger warning (zelfmoord) toevoegen.

Recensie: Het leven zelf - Roelof ten Napel